Verwarrende wereld, deel 2

Op 7 december 2009 schreef ik een blog over mijn verwarrende wereld. Die is er vier jaar later niet duidelijker op geworden, ondanks het toenemen der jaren. Ik heb me aangepast, lees mijn nieuws digitaal en zelfs voor boeken grijp ik regelmatig naar de e-reader. Tevergeefs heb ik met mijn deelname aan facebook getracht de wereld te doorgronden. Maar het heeft averechts gewerkt. Dus ga ik teleurgesteld terug naar oude tijden toen ik boeken las en gedichten,. toen ik goede films zag waarin het menselijk geheim wordt blootgelegd, ik concerten en theatervoorstellingen bezocht die me aan het denken zetten.

Het lijkt nu wel of er twee werelden bestaan: mijn kleine, eigen wereld van mooie verhalen, van aangrijpende kunstwerken, van mijn lieve vrienden. En de buitenwereld van gevaren, dreigende taal, korte lonten, opwinding, snel scoren. Soms ontmoeten die werelden elkaar en dan roepen ze opnieuw veel vragen op. Waarom gaan we nu Isis bestrijden met bommen, terwijl al jaren duidelijk is dat godsdienst extremisme een protest is tegen de ongelijkheid in de wereld. Waarom doen we daar niets aan, ja zelfs negeren we dat. Met bommen los je niets op. Dat zou Obama ook moeten weten. Waarom maken we elkaar bang met gruwelijke beelden, terwijl het allerergste is dat miljoenen mensen, vooral moeders en kinderen, van huis en haard zijn verdreven, honger en pijn lijden, wanhopig zijn. Waarom protesteren alle weldenkende mensen niet? Waarom denken wij nog steeds dat onze westerse ideologie superieur is? Waarom gebruiken wij onze kennis niet om met anderen te praten en anderen te overtuigen. Waarom besteden gevestigde media zo weinig aandacht aan tegenbewegingen? Ik zou graag antwoorden op die vragen willen geven. Maar ik raak de weg kwijt in mijn eigen verwarring.

Schaduwen

Gerrit Kouwenaar is niet meer

Gisteren is op hoge leeftijd de dichter Gerrit Kouwenaar
overleden. Kouwenaar behoorde tot de Vijftigers evenals bijv.
Lucebert, Hugo Claus, Jan Hanlo. De Vijftigers hebben de
poëzie bevrijd uit conventies, regels e.d.

De taal behoort aan de vogels
ik ben te mens om te vliegen
ik sta als een huis op de wereld
gebouwd en dik uit aarde

ik ben ongeveer degene
die schuilgaat binnen de muren
en uitvloeit achter de ramen
van de blauwe achterkamer

het geurt er naar mest en naar liefde
er staat een plant in een kooi
de taal behoort aan de vogels
de mens schuilt weg in het woord -

-----------------------------------
uit: 'Gedichten 1948-1978', 1982.

Wie heeft er voorrang?

Wie heeft er voorrang? Ik stel mezelf regelmatig de vraag sinds dit kabinet Rutte de participatie-samenleving heeft geproclameerd. Wij moeten beter voor elkaar zorgen sinds de overheid dat niet meer kan. Die participatie-samenleving is een ander woord voor civil society, een oud begrip dat al stamt uit de tijd van de Griekse stadstaat. Omdat de overheid niet duidelijk maakt hoe ze die participatiesamenleving van de grond wil trekken, kijk ik om me heen of ik de eerste tekenen al zie. Ik ben er niet gerust op.

In Frankrijk hebben ze minder vertrouwen in het zelf regelend vermogen.

 

Als we van ons huis naar het dorp rijden nemen we het pad langs de kust van het Gooimeer. We zijn niet de enigen en dat is begrijpelijk. Je hebt op het pad een weids uitzicht over de randen van de Zuiderzee. Je leeft en woont aan het water is de illusie. We moeten het pad dus delen met andere fietsers, voetgangers, wandelaars, honden, sporters, vogelaars. Het pad is niet breder dan een meter of twee en het is dus oppassen geblazen. Helaas, en daar begint het probleem, doen niet alle gebruikers dat. Voor veel gebruikers geldt vrijheid-blijheid en dat geeft dan problemen in samenleving van ons allemaal. Er zijn mensen die hun honden uitlaten en tegelijkertijd een kletspraatje met hun buren maken. Hond aan de lijn is lastig, omdat hij trekt. Daarom laten sommigen hem loslopen, terwijl anderen hem aan de lijn houden, maar vergeten dat een hond aan de lijn ook nog rare sprongen kan maken. Schrikken is dat vooral voor de wielrijder die op zijn sportfiets niet om zich heen kijkt. Die vloekt en tiert als hij moet afstappen voor een hond die schrikt of speelt. Misschien hoort hij helemaal niet op het pad. Hij geniet niet van het uitzicht en wil zich niet aanpassen aan de keuvelende massa. Maar weet hij veel. Aan het begin staat immers een bordje fietspad.

Wat leert nu zo'n pad. "De baas zijn al die mensen die zich beroepen op de regels. Die hebben immers het gelijk aan hun kant. Maar hoe moet dat nou als het gemeentebestuur heeft verordonneerd dat het pad voor ons allemaal is. Dan moeten de gebruikers het zelf uitzoeken. Tot mijn eigen verbazing gaat het meestal goed. Af en toe klinkt gevloek en getier, maar tot nu toe zijn er geen vreselijke ongelukken gebeurd. Deze kleine samenleving is ontstaan niet dankzij maar ondanks de overheid die zijn verantwoordelijkheid heeft ontlopen.

De overheid heeft trouwens wel mooie, nieuwe bankjes geplaatst om over het water te kijken.