Saturday, July 30, 2011

Wie weet wat dit is?


We zagen dit prachtige witte bloempje op de slikken van Flakkee. We dachten dat we in ons plantenboek snel zouden kunnen vinden wat het is. We zochten bij ranonkelachtigen, maar vingen bot.

Tuesday, July 26, 2011

Pina van Wim Wenders


De 3D film PINA van Wim Wenders is een absolute aanrader voor iedereen die van dans houdt. Wat een kracht, wat een overgave, welk een expressie. Er zijn beelden van Pina Bausch dansend in Café Müller.

Extra is dat de film in 3D is gemaakt, waardoor je er middenin zit, deel van uitmaakt, zonder ook maar een pas te kunnen verzetten.

Niet aarzelen, maar gewoon gaan zien. Onvergetelijk.

Een voorproefje: Le Sacre Du Printemps

Wednesday, July 20, 2011

Swaab en mijn seksualiteit

Al jarenlang ben ik op zoek naar de oorzaken van mijn homoseksualiteit. Is het mijn vader of mijn moeder, of zijn ze het misschien samen? Mis ik iets of heb ik juist iets teveel? Of is er in mijn gevoelige jaren iets vervelends gebeurd, dat ik slecht heb kunnen verwerken? Sinds het lezen van Wij zijn Ons Brein van Dick Swaab heb ik het begin van een antwoord. Het is eigenlijk heel simpel.
Swaab zegt dat de seksuele orientatie van ieder mens voor vijtig procent wordt bepaald door erfelijke factoren (de genen) en voor de andere vijftig procent door de aan- of afwezigheid van chemische stoffen en hormonen. Meisjes bijvoorbeeld die een afwijking van de bijnierschors hebben, waardoor ze testosteron ontwikkelen, hebben een grote kans homo- of biseksueel te worden. Ook het gebruik van nicotine of amfetamine schijnt van invloed te zijn op de seksuele oriëntatie. Hij brengt het met zoveel stelligheid dat ik er niet aan durf te twijfelen. Nog een opmerkelijke zienswijze, in een gezin met meerdere jongens, hebben de laatstgeborenen een grotere kans op biseksuele of homoseksuele oriëntatie dan de eerstgeborenen. De oorzaak is de groeiende afkeer van de moeder voor het mannelijk testosteron. Heus het staat er echt.

Hersenonderzoek heeft aangetoond dat de hersenen van homoseksuelen er anders uitzien dan de hersenen van heteroseksuelen. Swaab somt de afwijkingen op, maar geeft er geen betekenis aan. Althans die heb ik nog niet gevonden. Er valt nog veeI te onderzoeken, denk ik. Interessant is het allemaal wel. Vooral omdat Swaab de uitkomst van hersenonderzoek koppelt aan maatschappelijke acceptatie van vreemd gedrag. Want ook pedofilie vindt zijn oorsprong in de hersenen.

Swaab meet seksuele oriëntatie op de schaal van Alfred Kinsey. De 0 staat voor onverdacht heteroseksueel, de 6 voor homoseksueel.

Mijn homoseksualiteit is dus erfelijk, althans volgens Swaab. Mijn moeder gebruikte geen gevaarlijke stoffen en ook geen hormonen en bij mij is nooit een afwijking van de bijnierschors geconstateerd. Ik kan er dus niets aan doen, als ik dat al zou willen. Ik ben volmaakt tevreden met de 6 op de schaal van Kinsey, alhoewel ik me drommels goed realiseer dat het alles te maken heeft heeft met het leven in een vrij land. Ik ga er maar van uit dat dit nog even duurt nu Wilders zijn pijlen op andere bevolkingsgroepen heeft gericht.

Thursday, July 14, 2011

Ma Vie en France -VI Herta Muller en Vasalis

Omdat we in het huis in Jarjat geen televisie hebben en geen internet, hebben we zeeën van tijd om te lezen. En dat doen we dan ook! Ik las de biografie van Elsschot, Wij zijn ons Brein van D. Swaab, de biografie van Vasalis, Nemesis van Philip Roth. Allemaal heel erg boeiend, maar het mooist is De Koning Buigt de Koning Moordt van Herta Müller. Niet een gemakkelijk boek, maar wel een boek dat je de strot dichtknijpt. Helemaal passend in de filosofie van Herta Müller, dat als je niets te zeggen hebt, je beter je mond kunt houden. Mensen die hun mond niet open doen, hebben meer te zeggen dan mensen die hun ziel en zaligheid bij iedere gelegenheid op tafel leggen. Laat er vooral toch iets te raden overblijven.

Wij gingen op zoek naar de betekenis van De Koning bij Herta Müller? Ze maakt in haar essays duidelijk dat in de dictatuur waarin zij leefde (Roemenië) het taalgebruik verhullend moest zijn. Je kon niet openlijk over de gruwelen van de dictatuur schrijven. Het begrip koning moet iets te maken hebben met ongecontroleerde macht die altijd dreigend maar ongrijpbaar aanwezig is. Maar waarom dan Koning en niet Wolf bijvoorbeeld? Omdat er in de Wolf niets menselijks zit en de schrijfster duidelijk wil maken dat wij mensen elkaar dit aandoen. De dictatuur is niet één mens, maar is wel van de mensen. Het is alomvattend. Het vergiftigt de samenleving. Op het platteland is het dreigend monster van de dictatuur net zo aanwezig als in de stad. Alleen krijgt hij op het platteland een ander gezicht. Op het platteland lijkt de dictatuur vriendelijker en meer op de achtergrond. In de stad moordt hij. Zoiets, of misschien nog niet helemaal, maar wel een eind op weg. Nog een keer lezen!

Voor Herta Muller zijn poëzie en proza niet zo verschillend als voor Vasalis. Zij wikt en weegt elk woord dat ze gebruikt, waardoor haar teksten af en toe wonderlijk mooi zijn en erg beeldend. Bijvoorbeeld het beeld van de tederheid tussen het kind en de moeder. Iedere morgen als het kind naar school gaat, vergeet het haar zakdoek, zodat de moeder haar liefdevol terug kan roepen. “Heb je je zakdoek?”. Woorden verhullen wel veel en dat is wat Vasalis bedoelt. Woorden zijn constructen. Tussen de vorm en de betekenis kan veel vals licht zich verschuilen. Aan de droom en het gedicht die in een beeld of stroom geconcipieerd worden, komt geen verstand te pas. Daar gaat het Vasalis om en eigenlijk willen beide schrijfsters dus hetzelfde, namelijk het kale, directe en eerlijke woord of beeld.

Friday, July 08, 2011

Ma Vie en France V - terug in de tijd

In het huis in Frankrijk hebben we water uit de bron, net als onze boeren. Gezond en zuiver water. Niks mis mee. Maar nu heeft de gemeente St Jean waar wij toe behoren bedacht dat wij "eau de ville" krijgen, waterleiding dus. De boodschap overviel ons. We besloten ons licht op te steken bij de mairie van St Jean tien kilometer verderop en twee middagen per week geopend.

Iedere mairie in Franjrijk is te herkennen aan de tricolore die aan de gevel hangt. Ook de mairie van St Jean. De deur stond open toen wij ons meldden. We moesten wachten in een smal en donker gangetje met zicht op de spreekruimte, omdat er andere mensen geholpen werden. Toen wij binnen mochten komen, zagen we achter een hoge, ouderwetse toonbank links een jonge mevrouw in het keurig zwart en rechts een forse meneer, die we herkenden als de de burgemeester. Owen hem ons beschreven: “een lelijke, forse man met wilde haren”. Groot was hij, lelijk is betrekkelijk. Opvallend was hij wel met een rood hemd aan, een bril aan een touwtje om zijn hals en zijn lange, ongekamde haren. Burgemeester is in een gemeente van de grootte van St Jean een bijbaan. Ook alweer van Owen hadden we gehoord dat de man in het dagelijks leven ecoloog is.

De mevrouw die wij identificeerden als de secretaris stond ons als eerste te woord. Het klopte. Jarjat krijgt in het voorjaar van 2012 eau de ville, een aansluiting op de waterleiding van St Jean, die overigens ook gevoed wordt door een bron. Wij vroegen verder naar kosten, kwaliteit van het water, de continuiteit van de levering en de verplichting tot aansluiting. De burgemeester wilde ook wel wat zeggen. Hij zat daar uiteindelijk niet voor pierre-snot, zeker niet tegenover de vraaggrage vrouwen uit Nederland. Hij pakte een papiertje en tekende met potlood de contouren van een huis en daaromheen een perceel. Aan de rand van het perceel plaatste hij het aansluitpunt. Je hoeft de aansluiting niet te gebruiken, maar als die er zit, betaal je jaarlijks € 120 abonnement. Er ging ook een bedrag over tafel voor een kubieke meter geleverd water. Ik dacht € 70 te horen, maar achteraf lijkt ons dat wat veel, hoewel mevrouw secretaris op mijn briefje keek toen ik het noteerde. Hoort het bij de Franse beleefdheid om dan niet te waarschuwen dat het niet goed verstaan is? Heeft ze soixante-dix cent gezegd. Ik denk het eigenlijk wel. Maar de bedragen vallen te controleren op de formele aanbieding die we binnenkort krijgen. We hebben hem maar naar ons adres laten sturen. Gek eigenlijk dat noch de secretaris noch de burgemeester hebben gevraagd welk huis in Jarjat we bewonen.

Toen we weer buiten stonden hebben we een moment genomen om lucht te geven aan onze verbazing. Want kom er maar eens om: een gemeentehuis dat twee middagen in de week secretaris en burgemeester eendrachtig het volk ontvangen om allerhande vragen te beantwoorden. Lijkt het niet een beetje op het vroegere Huizen dat Ger en ik hebben opgediept uit de raadsnotulen van 1900-1925? Huizen had toen ongeveer drieduizend inwoners, dat heeft St Jean misschien ook. Verder houdt de vergelijking op. De burgemeester van St Jean was een gewoon mens.

Saturday, July 02, 2011

Ma vie en France IV - de tijd

Twee dagen geleden reed onze klusjesman Owen langs om naar de lekkende kraan in de spoelkeuken te kijken. Hij had zijn moeder meegebracht, die hij vol trots wilde laten zien wat hij in het huis heeft verbouwd. Ineens en onaangekondigd stond ik tegenover de oude mevrouw Wagenaar. Een klein, kittig, goed geconserveerd vrouwtje van minstens tachtig. Misschien wel net naar de kapper in Vernoux geweest. Zij droeg een handtas, die ze bij het uitstappen stevig vasthield. Terwijl haar zoon en mijn vriendin naar de lekkage keken, zaten zij en ik tegenover elkaar op het terras. Twee volslagen vreemden die tot elkaar waren veroordeeld. Waar begin ik? Tot mijn eigen verbazing vermeed ik het tutoyeren. In mijn ogen behoorde zij tot een oudere generatie dan ik. Ik moest er wat om grinniken, omdat ik me ineens realiseerde dat ik over nog geen maand vijfenzestig word en zij misschien maar vijftien jaar ouder is dan ik. Maar ze is wel de moeder van Owen en haar hele verschijning schiep een oneindige afstand.
Ik vroeg haar of ze iets wilde drinken, koffie of thee of limonade, en ze antwoordde dat ze genoeg had aan een glas water. Toen ze vertrok stond dat trouwens onaangeroerd op tafel. Terwijl ik haar indringend opnam en zag dat ze een net kanten bloesje droeg, boven een keurige rok en ditto schoenen, vroeg ik me af hoe zij naar mij zou kijken. Ze zou me niet gemakkelijk kunnen plaatsen. Ze had me onlangs voor het eerst gezien, toen Ger en ik haar en haar zoon tegenkwamen tijdens een wandeling over de weg en zij een kijkje in het huis van de Hemminga’s hadden genomen, dat Owen ook heeft verbouwd. Misschien heeft Owen haar toen iets over Ger en mij verteld, maar misschien ook niet. Als hij al iets heeft verteld, zal het weinig zijn. Hij is niet zo spraakzaam. Dus ze moest het met haar eigen waarneming doen. Wat zag ze? Ik liep in mijn werkkloffie: een pofbroek met een wijd t-shirt vol vlekken, ongekamde haren op afgetrapte gympen. Niet bepaald het type uit haar kringen. Speelde mijn leeftijd een rol in het beeld? Hoorde ik meer bij de leeftijdsgroep van Owen en Rianne, of zag ze mij als een leeftijdsgenoot.

Weet je wat ik denk. Dat het haar allemaal geen jota interesseerde. Dat zij helemaal niet met dit soort vraagstukken bezig is. Dat zij Stil de Tijd van Joke J. Hermsen – niet heeft gelezen en ook nooit zal lezen. En dat zij ook niet weet, dat ik dat wel heb gedaan en nu met het boek in mijn achterhoofd naar haar heb gekeken en nog erger dit verhaaltje heb geschreven.