De uitzending van Zomergasten met Trudy Dehue was een misser. Ik had me erop verheugd, maar de dames konden de klik niet vinden en babbelden de tijd weg. Het maakte me razend benieuwd naar het boek van Trudy Dehue De Depressie-Epidemie en dat heb ik nu gelezen. Het boek behandelt de veelzijdige geschiedenis van de woorden depressie en melancholie en de invloed van de pharmaceutische industrie op het gebruik van anti-depressiva. Het geeft ook antwoord op de vraag hoe het toch komt dat in een zo welvarend en vrij land als Nederland meer dan een miljoen mensen antidepressiva nodig hebben om te kunnen leven.
Trudy Dehue noemt depressie een "sociale constructie" en bedoelt ermee dat somberheid alleen een ziekte kan heten in een samenleving die somberheid onaanvaardbaar vindt en het als een geval voor de dokter ziet. Het is dezelfde reden waarom mijn jonge en moderne vrouwelijke orthopedisch chirurg zegt dat ik een spuit in mijn onwillige knie moet zetten en waarom in reclames het glitter en glamour leven wordt verheerlijkt. We hebben lijden weggepoetst uit ons bestaan. We kunnen het er niet bij hebben, omdat we denken dat we er de tijd niet voor hebben. We leven in een samenleving waarin we de snelle hap tot kunst verheffen.
En Trudy Dehue wil hier niet beweren dat somberheid niet vreselijk is. Haar vraag is waarom zoveel mensen het als een ziekte beschouwen die bestreden moet worden met pillen. En het boek dat ze hierover heeft geschreven is het waard om bij stil te staan of te zitten. Jammer dat Margriet van der Linden die kans heeft laten liggen. Het kan ook anders. Ik herinner me de uitzending van een of twee jaar geleden met Christien van Broeckhove, de Belgische Alzheimer onderzoekster. Die had ook geen simpel verhaal, maar Joris L. gaf haar alle gelegenheid om het uit te leggen. Daardoor werd ze voor mij een van de gedenkwaardigste Zomergasten. Voor mensen die haar hebben gemist. Binnenkort geeft ze een lezing in de Bibliotheek aan het Plein 2000 in Huizen.
No comments:
Post a Comment