Ruiter en paard

Zaterdag zagen Ger en ik in het Museum Beelden aan Zee in Schevingen sculpturen van de Italiaanse beeldhouwers Marino Marini en Manzu. De kardinalen en poppenmeisjes van Manzu lieten we links liggen, omdat we alle aandacht nodig hadden voor de ruiterstandbeelden van Marino Marini. Jaren geleden zagen we van hem De Engel In de stad in het Museum van Peggy Guggenheim in Venetië. En toen wist ik al niet wat ik ermee moest. Kijk zelf.



Kunstkenners die het beter weten dan ik zeggen dat we hier een verrukte boer zien op zijn paard, die in WO II vliegtuigen ziet overkomen en er een erectie van krijgt. Ik zie hele andere dingen. Ik zie een karikatuur van Benito Mussolini afgebeeld als een klein jongetje dat geniet van zijn macht. Armen wijd, hoofd omhoog en zwaard naar voren. Dat laatste doet me denken aan de woorden van Gabrielle, de homoseksuele journalist uit Una Giornata, die tegen La Loren zegt als ze vol vrouwentrots haar plakboek van Mussolini laat zien: "Ik hoor dat hij 's morgens een paard bestijgt en 's avonds de vrouwen. Arme paarden, arme vrouwen."

Marini heeft tientallen ruiterstandbeelden gemaakt. En reageert ermee op de geest van de tijd waarin hij leeft. Wie niets te zeggen heeft, vertelt steeds iets nieuws. Maar zij die betekenis geven herhalen hun woorden. Met zijn beelden reageert Marini op de tijd waarin hij leeft. Na de oorlog is de verhouding tussen man en paard verstoord. Er is niets vrolijks en natuurlijks meer aan. De relatie is vol van spanning en dramatiek. De man op het paard heeft de grootste moeite om overeind te blijven. Hij heeft waardigheid en waarde verloren.

Het is niet voor niets dat in de stad Rotterdam een grote abstracte ruiter op paard staat.