Kleurrijk Nederland

Ik kan erop wachten. Ieder jaar na de Canal Parade van Gay Pride krijg ik de vraag wat ik nou eigenlijk vind van al die kontendraaiende, blote boothomo's die schaamteloos door Amsterdam varen. Vaak komt de vraag uit verwachte hoek, maar tegenwoordig ook uit onverwachte. En foetsie mijn gebruikelijke spontaniteit! Want men stelt die vraag niet voor niets zo nadrukkelijk aan mij. De vragensteller weet dat ik ook homo ben, maar veronderstelt dat ik een nette ben! Ik loop niet in mijn blote kont met een rode pruik op mijn kop. Ik ben wel zo, maar ook weer niet ZOOOO. Toch?

Nou lieve mensen: ik vind niets van die blote homo's, zoals ik van veel niets vind. Ik ben blij dat in dit waterige kikkerland Gay Pride en Canal Parade kunnen. En dat het feest, want dat is het, heel veel mensen trekt. Mensen die met ons het feest willen vieren. En dat er dan in de tram keurige Amerikanen hun neus optrekken, als Ger uitleg wat al die mensen op de grachten doen, nemen we maar voor lief.

Amsterdam kent nog een kleurrijk feest: Wakoo Wakoo dat ieder jaar in Amsterdam Zuid Oost honderdduizenden mensen trekt en ook allang niet meer alleen Surinamers. Amsterdam is de hoofdstad van Nederland, maar bij deze gelegenheden lijkt het eerder op een Vrijstaat. Ook de WK voetballers konden er zonder problemen onthaald worden. De Amsterdammer weet wat feesten is. Kleurrijk Nederland.

Maar veel gewone Nederlanders vinden het maar niks, gezien hun vragen aan mij. Die geloven nog in "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!" En als je ongewoon wilt doen, doe je het maar onder de dekens. Maar lieve schatten: die tijd is niet meer en die komt ook niet terug. Waarmee ik niet wil prediken dat we nu allemaal in ons blote kont over straat moeten gaan. Maar wel dat Nederland is veranderd en dat we daar heel erg blij mee mogen zijn.n Als u het niet bent, dan ik wel. Laat me.