Omdat ik door omstandigheden een tijdje
niet was geweest, kende ik de toegangscode niet en moest ik bellen. Ze zat in
haar grote rolstoel aan de ronde tafel omgeven door huisgenoten, haar zoon,
haar ex man en de vriendelijke mevrouw die haar nu al jaren iedere vrijdag
bezoekt. Haar zoon voerde haar kleine stukjes taart waar ze van genoot en de
vriendelijke mevrouw hield haar hand vast.
“Kijk daar is Nel ook”, zei haar
zoon. Ze draaide haar hoofd en glimlachte. Ik herinnerde me haar verjaardag van
vorig jaar, toen het leek of ze me even herkende. Nu keek ze naar me en zag me
niet. Ik haar wel. Ik kreeg een plek naast haar zodat ik haar aan kon raken. Ze
voelt nog even zacht als vroeger. Omdat haar zoon aan de andere kant naast haar
zat, kon ik hun gezichten in een beeld vangen. Nu pas viel me de gelijkenis op. Groot
en blond, met zachte, vriendelijke ogen, een hele lichte glimlach, een jonge, tere
huid met wat rimpels rond de ogen. Mijn dierbare vriendin met haar zoon. Ze
zaten hand in hand en lachten wat naar elkaar. Het beeld zal ik niet gauw
vergeten.
No comments:
Post a Comment