Saturday, February 07, 2015

Mijn vriendin en haar zoon

Vijf en zeventig werd ze gisteren. Wie had dat kunnen bedenken toen zo’n jaar of tien geleden bij haar de ziekte van Alzheimer werd geconstateerd. Ik niet in ieder geval. Ik kon me niets bedenken. Alzheimer was binnengetreden in haar leven. De enige zekerheid was dat hij zou blijven, totdat de dood haar zou komen halen. Mijn vriendin leefde alleen, dus was er niet een vanzelfsprekende mantelzorger. Gelukkig woonde ze in een samen wonen en leven buurt waar de buren op haar wilden letten. Vrienden en familie zorgden samen voor de losse einden van het zorg netwerk. Na een jaar of vijf was het netwerk niet meer veilig. Mijn vriendin werd opgenomen in een verpleeghuis. De eerste jaren op een open afdeling. Ze had het er niet naar haar zin. Nu woont ze op een gesloten afdeling. Dat geeft meer rust voor haar en de anderen.  

Omdat ik door omstandigheden een tijdje niet was geweest, kende ik de toegangscode niet en moest ik bellen. Ze zat in haar grote rolstoel aan de ronde tafel omgeven door huisgenoten, haar zoon, haar ex man en de vriendelijke mevrouw die haar nu al jaren iedere vrijdag bezoekt. Haar zoon voerde haar kleine stukjes taart waar ze van genoot en de vriendelijke mevrouw hield haar hand vast.
“Kijk daar is Nel ook”, zei haar zoon. Ze draaide haar hoofd en glimlachte. Ik herinnerde me haar verjaardag van vorig jaar, toen het leek of ze me even herkende. Nu keek ze naar me en zag me niet. Ik haar wel. Ik kreeg een plek naast haar zodat ik haar aan kon raken. Ze voelt nog even zacht als vroeger. Omdat haar zoon aan de andere kant naast haar zat, kon ik hun gezichten in een beeld vangen. Nu pas viel me de gelijkenis op. Groot en blond, met zachte, vriendelijke ogen, een hele lichte glimlach, een jonge, tere huid met wat rimpels rond de ogen. Mijn dierbare vriendin met haar zoon. Ze zaten hand in hand en lachten wat naar elkaar. Het beeld zal ik niet gauw vergeten.

No comments: