Wat lijken ze op elkaar: moeder en zoon. Gisteren ontmoette ik ze weer voor het eerst sinds lange tijd. Het voelde ouderwets vertrouwd. Zij zat in haar rolstoel, ik op het bankje en hij tegenover ons op de stenen rand van de vijver. Een vat vol herinneringen werd over ons uitgestrooid. Hij en ik praatten over zijn jeugd, toen zijn moeder nog volop haar weg zocht in het leven. Hij was een nieuwsgierig kind. Zij een alleenstaande ouder. Er waren veel misverstanden, ergernissen, maar ook momenten van diep geluk. Zo'n moment was er nu weer. Sinds zijn jeugd is er veel met ons gebeurd. Het heeft ons wijzer gemaakt en rustiger. Tijdens het gesprek keek ze naar ons en lachte. Nu is het omgekeerd. Zij is er nog, maar wel heel anders. De woorden hebben haar verlaten. Ze lacht naar ons, voelt mijn handen, probeert mijn bril van mijn neus te trekken, aait me over de wang. Hij kijkt ernaar en voelt zich op zijn gemak. Ik kom in een andere, vreedzame wereld zonder woorden, zonder verleden en zonder toekomst. Het heden is me voor die middag genoeg.
No comments:
Post a Comment