Ships fade away: Mijn vriendin die Alzheimer heeft verdwijnt steeds verder in een wereld die ik niet kan kennen. Ik heb het er moeilijk mee. Natuurlijk heb ik al die tijd beseft dat dit zou gaan gebeuren. Maar nu het zo ver is, ben ik mijn houvast kwijt. Bij de laatste bezoeken aan haar was het bijna onmogelijk om contact te maken. Ze lacht nog steeds even vriendelijk als je haar iets vraagt of zegt, of haar hand pakt. Maar antwoordde ze vroeger nog wel met sociaal wenselijke frases, nu kijkt ze je alleen nog aan met grote, vragende ogen, waarin te lezen staat "als jij het zegt, zal het wel zo zijn!" Ze verdwijnt steeds verder in haar eigen wereld die voor mij niet te kennen valt. Het grote verdriet is dat ze in die wereld niet gelukkig is. Ze vindt er geen rust. Ze dwaalt zoekend over de gangen van het huis en maakt andere bewoners aan het schrikken met haar onvoorspelbaar gedrag. Allen die haar lief hebben, hebben het vreselijk met haar te doen.
Mijn voorstellingsvermogen schiet te kort om ook maar enigszins te begrijpen wat er achter de wazige blik in haar ogen speelt. Ik zie de contouren van mezelf in haar blik en probeer met haar mee te kijken. Als ik haar toelach, lacht ze terug. Dan lijkt het even op mijn vroeger, maar het hare is er niet meer. Ze leeft bij het hier en nu en ik ben daarin niets meer en niets minder dan een toevallige passant. Iemand die even afleiding brengt en haar een tijdelijk doel geeft. Zij weet dat ze iets met me moet, als ik haar voorstel wat we gaan doen. Maar na een kort moment van rust, gaat ze weer op zoek. Ze wijst naar schaduwen en schimmen in de verte. Is het daar misschien? Daar is het ook niet, probeer ik haar duidelijk te maken. Ten einde raad breng ik haar terug naar het huis dat haar huis niet is. "Moet ik daar naar binnen?", vraagt ze dan. Als ik afscheid neem in de huiskamer, kijkt ze me niet begrijpend aan. Het troost haar niet meer als ik zeg dat ik over twee weken terugkom. Hoe nu verder?
No comments:
Post a Comment