Fatsoen in de Politiek

Fatsoen en Politiek. Zijn die twee begrippen wel te verenigen. Je zou het niet zeggen na het gekrakeel in de laatste Algemene Beschouwingen. Wilders zette de toon en de rest kefte lustig mee. Cohen, de fractieleider van de PvdA hield zijn mond en dat leek hij even duur te moeten bekopen. Zijn partijvoorzitter wachtte een terugblik niet af, maar luchtte in de Volkskrant haar gemoed. De media waren er als de kippen bij om het einde van Cohen aan te kondigen. Knap eigenlijk dat de rest van de fractie pal achter hem bleef staan.

Zondag zag ik in Buitenhof Cohen uitleggen wat er was gebeurd. Dat was bepaald niet gemakkelijk, omdat gespreksleider Peter van Ingen voortdurend de zwakke plekken in de verdediging zocht. Maar Cohen bleef rustig en hield het overzicht. Hij legde uit dat hij niet van plan was om mee te doen aan het geschreeuw in de politiek. Als hij geen gelegenheid krijgt om zijn politieke punten uit te leggen, houdt hij zijn mond. Zo simpel is het. Gisteren zat zijn opvolger in Amsterdam bij Matthijs van Niekerk en die sprak zijn steun uit. Dat werd overigens ook weer gezien als een teken van zwakte, omdat je als "leider" kennelijk ook alleenheerser moet zijn.

Hoe moet dit nu verder met deze nette man in de slangenkuil van de politiek. Toen het Slowaakse parlement tegen de uitbreiding van het Europees noodfonds stemde en de socialistische oppositie steun verbond aan de val van het kabinet, zag ik de oplossing. En toen de kefferige, arrogante Stef Blok gisteren liet weten dat deze kaalslagcoalitie van hem nog zeven jaar mag zitten, dacht ik dat het fatsoenlijk zou zijn om ze een beschaafde poep te laten ruiken. Wat is er mis met ruilhandel? Steun voor de AOW en de Europaplannen in ruil voor de val van het kabinet? Ik zou het wel weten!