Twee weken geleden vierden we de tweeënzeventigste verjaardag van mijn vriendin die Alzheimer heeft. Na lang en lastig overleg hadden vrienden en familie besloten er niet al te veel aandacht aan te besteden, omdat het voor haar onrustig zou zijn. Maar we wilden het ook niet zo voorbij laten gaan. Want hoe je het wendt en keert Fransje werd wel weer een jaar ouder. De tijd schrijdt voort en daarmee ook haar Alzheimer. Sinds een paar maanden is ze verhuist van een open naar een gesloten afdeling en dat heeft haar geen goed gedaan. Of misschien moet ik zeggen dat het een het ander heeft versterkt. Fransje dwaalde op de open afdeling wat heen en weer op zoek naar iets dat ze niet meer kan vinden, en daarbij stoorde ze regelmatig haar huisgenoten en de verzorgenden.
Op de gesloten afdeling vindt men haar gedrag minder vreemd. De mensen die er niet dwalen kijken de hele dag vragend voor zich uit. De tijd gaat aan hen voorbij. Niet aan Fransje. Die verwacht nog steeds van haar bezoek actie. Dus toen wij haar verjaardag samen met vriendin Thamar en zoon Sander vierden hebben wij mooie liederen van vroeger gezongen. Sander begeleidde ons aan de piano en dat zingt een stuk gemakkelijker dan a capella met Fransje als voorzanger.
Aan het einde van de middag bezochten wij een concert in de Tuinzaal van het Grote huis. Dat is een terugkerend evenement op de zondagmiddagen, dat meestal wordt verzorgde door talentvolle jonge musici die zo de kans krijgen hun kunsten te laten horen. Dit keer waren het twee jonge vrouwen op piano en tenorsaksofoon. We vonden het allemaal sfeervol en mooi. Fransje ook, hoewel de middag lang was. Toen we afscheid namen kon ze maar moeilijk geloven dat ze niet met ons mee kon naar huis.
No comments:
Post a Comment