Ons huis moet geschilderd. De bladders hangen eraan. Dat is niet een eenvoudige klus, omdat de bouwer het houtwerk niet voldoende heeft geïmpregneerd, waardoor de lak er steeds afbladdert. Het houtwerk verven vraagt dus aandacht en deskundigheid. We hebben de buren geraadpleegd, die eenzelfde huis als wij bewonen. De een heeft het hout vervangen door kunststof, de ander heeft het oranje geverfd, de volgende heeft het gebeitst en de ander geolied. Dat willen wij allemaal niet. Wij willen het in de oorspronkelijke staat laten en dus lakken.
Toen we dat eenmaal hadden besloten, vroegen we drie schildersbedrijven een offerte. Daarbij was een bedrijf van een vader en en een zoon uit Bulgarije, die bij een van onze buren goed werk hadden geleverd. Zij kwamen langs om hun aanbod te bespreken. Keurige mannen, die ongevraagd hun schoenen uitdeden toen ze over de drempel stapten. De zoon deed voornamelijk het woord, omdat hij het beste Nederlands sprak. De vader vulde aan in het Engels.
We zaten aan onze eettafel. Al die tijd voelde ik me ongemakkelijk. Voortdurend spookte in mijn hoofd dat zij voor een groot deel van mijn landgenoten niet welkom zijn in dit kikkerland. Hoe moest ik daarmee omgaan. De angst voor vreemdheid (Ien Dales) is mij ook niet onbekend. Het leek of ik me schuldig voelde over dat vermaledijde PVV meldpunt, terwijl ik juist mee had gedaan aan een wilde actie om de website op te blazen. Dat wisten de Bulgaren niet die tegenover me zaten als de bezoekers van een vreemd pakhuis. Toen ze vertrokken moest ik me inhouden om geen excuses aan te bieden.
Vandaag praat het Europees parlement over het PVV meldpunt. Ik kijk ernaar alsof het niet over mijn land gaat. Mijn land waar ik lange tijd zo trots op was, omdat het zo vermeend tolerant was. Dadelijk durf ik op reis niet meer te zeggen waar ik vandaan kom.
No comments:
Post a Comment