Mijn mooiste boek

In mijn vorige blog kondigde Judith Schalansky het tijdperk aan van de mooie boeken. Mooie boeken zijn volgens haar boeken waarin je niet alleen een verhaal of een gedicht kunt lezen, maar die een genot zijn voor het oog. Er bestaan al mooie boeken. Mijn mooiste boek is Het Veer van Istanbul, Ontmoetingen Langs de Bosporus van documentair fotografe Nicole Segers en schrijfster Irene van der Linde. Het boek is een unieke combinatie van fotodocumentaire en literaire non-fictie. Per veerpont pendelen Irene van der Linde en Nicole Segers tussen de Europese en Aziatische oever van Istanbul. Van der Linde volgt de levens van uiteenlopende stadsbewoners. Segers blikt vanaf de boot over het water en verbeeldt de grens.

Net als het Veer bevindt Turkije zich tussen twee continenten. Vaart het land richting Europa, of zal het toch de andere kant op gaan? Voor veel Europeanen valt Turkije buiten de Europese Unie, de Bosporus vormt de grens: daar begint Azië en de islam. In Turkije zelf ligt dat veel gecompliceerder.  

Ik schreef op 7 mei 2010 al over Het Veer, maar toen over de fascinerende inhoud. Dat is natuurlijk niet onbelangrijk. Maar het is vooral de vormgeving, die dit boek tot mijn mooiste maakt.

Het is een kloek boek. Het is een genot om het in je handen te houden. Het voelt stijf en stevig aan, zoals het hoort bij een boek. Het geeft het gevoel dat het boek de tand des tijds doorstaan. Het heeft ongebruikelijke afmetingen. Het is bijna vierkant. Sla het open en je proeft meteen de intense, betrokken benadering zowel in beeld als in tekst. Het bestaat uit half beeld en half tekst. De vele foto's zijn in verschillende tinten grijs met kleurrijke accenten. Er is op niets bespaard, niet op de foto's, niet op de weergave van de tekst niet op het aantal bladzijden. Het is voor iedereen een must die van "mooie" boeken houdt. Mooi meegenomen is dat de inhoud ook niet tegenvalt..

 

 

 

Fragment uit Het veer van Istanbul. Ontmoetingen langs de Bosporus

Ik draai me om en zie drie giechelende jonge vrouwen, alledrie strak gehoofddoekt, alledrie gehuld in jassen tot over hun enkels. Ze kijken me brutaal en tegelijkertijd nieuwsgierig aan. De dunste en langste van hen stelt zich voor. ‘Kübra’, mompelt ze, nu opeens verlegen. Ze heeft een smal gezicht, een spitse neus en onderzoekende lichtbruine ogen.
‘Dit is mijn zus Meryem.’ Kübra wijst naar een kleine en wat mollige glimlachende jonge vrouw rechts naast haar. ‘En dat is mijn vriendin Ayşe.’ Ayşe slaat haar ogen neer. ‘We willen graag Engels spreken’, stelt Kübra en ze begint direct: ‘What do you believe?’
‘Eeehh.’ Ik aarzel.
‘Which God, I mean’, verklaart ze ongeduldig.
Ik geloof niet, maar aangezien ‘niet geloven’ geen optie is in Kübra’s laatste vraag en protestant de achtergrond is van mijn familie, hoor ik mezelf ‘protestant’ antwoorden.
Kübra knikt, dat kent ze wel, en wijst vragend naar de fotografe, mijn reisgenote.
‘Catholic’, mompelt zij.
‘Oh!’ kirt ze nu opgewonden en vertaalt het voor de andere twee. ‘Catholic and protestant together. Nice!’
‘And muslim.’ Ze wijst met haar vinger op haarzelf, haar zus en haar vriendin.
‘What you think of our headscarf?’ Kübra kijkt me met wijd opengesperde ogen verwachtingsvol aan, haar dunne wenkbrauwen nieuwsgierig een beetje omhoog getrokken.
‘Do you think it is right or wrong...?’ (Irene van der Linde)

Irene van der Linde & Nicole Segers, Het Veer van Istanbul. Ontmoetingen langs de
Bosporus, Uitgeverij Lemniscaat /Geb. 592 pagina’s/Prijs: € 37,50
ISBN 978 90 477 0215 3