Opa Nel en colère?

Een zonnige, drukke voorjaarsdag op de hei. Een dag om naar buiten te gaan, zeker voor Amsterdamse stadsjongetjes. Veel te ontdekken. Eerst een bezoek aan de schapen en de lammetjes, stokken verzamelen, spelen met herfstbladeren, klimmen in bomen, totdat je er doodmoe uitvalt. Daarna een lekkere lunch op een vol terras. Hij had een bord vol nuggets en frites voor zich. Ik een beschaafd bord met Italiaanse kaas en dunne brood stengels. Terwijl hij een friet in zijn mond stak, keek hij naar mijn stengels. Hij wilde er wel een, liet hij weten. Dat kan, zei ik, als ik een friet van jou krijg. Dat was niet de bedoeling. Ik probeerde hem uit te leggen dat in de mensenwereld geldt voor wat hoort wat. Hij luisterde, maar begreep er met zijn drieëneenhalf jaren niets van. Toen ik het hem aanschouwelijk probeerde uit te leggen door een friet van zijn bord te pakken en er een stengel op te leggen, reageerde hij gebeten. Dat was niet de bedoeling. Met een serieus gezicht en een duidelijke stem, liet ik hem weten dat hij dus geen soepstengel kreeg. Hij bleef me lang aankeken en verzuchtte toen tegen zijn vader: "Opa Nel en colère?" Ik glimlachte. Zijn moeder is in Zuid-Afrika. Hij mist haar erg. Zijn wereld is vol onzekerheden. Toen we afscheid namen kreeg ik een echte zoen. "Opa Nel niet boos."