En toen was daar die luchtballon

Aan het einde van een lange, warme therapiedag vroeg mijn psycholoog me om voor een zachte terugkeer naar de werkelijkheid van alledag in gedachten mijn favoriete plekje op te zoeken. Ik was boos en verdrietig tegelijk en had vooral behoefte aan frisse lucht. Dus besloot ik mijn bankje aan het water op te roepen. Ik ging er opgelucht zitten en creëerde er een passende sfeer bij. Het was een uur of acht in de avond. Het was windstil en het late zonlicht speelde met de kleine bewegingen van het water. Ver weg zag ik kleine witte zeiltjes. Hoog in de lucht zocht een bromvliegtuig Schiphol. Wat lager krijsten meeuwen tegen elkaar en misschien ook wel tegen mij. Nog lager kwetterden futenfamilies zomergeluiden. Af en toe reed er een fietser langs die groette. De hondenuitlaters waren er niet, die keken televisie. Net toen ik weg begon te dromen hoorde ik een vreemd suizend geluid achter me in de lucht. Het kwam rap naderbij, zo rap dat het al boven mijn hoofd vloog voordat ik om kon kijken. Een kleurrijk gevaarte met daaronder een mandje aan een touw scheerde op ca. 10 m hoogte over mijn hoofd: een enorme luchtballon. Wat deed het daar zo laag, vroeg ik me af. Er trekken wel meer luchtballonnen over het Gooimeer, maar die vliegen veel hoger. Dit was zeer ongewoon en het werd nog idioter, toen het mandje voor me het water raakte en verder stuiterde. Dat gaat niet goed, dacht ik. De werkelijkheid van alledag was iets te hard naar me toe gekomen. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd en konden de inzittenden van het mandje uit het water worden gehaald. Ik bleef verdwaasd achter.

Hier boven de Nijl ging het trouwens wel goed