Onder de douche

Als intermezzo wil ik hier over mijn ontmoeting vertellen met een jonge lotgenoot. Vorige week zag ik haar voor het eerst in het zwembad. Ze was met een andere jonge vrouw. Samen zwommen ze al kwetterend en spetterend heen en weer en op en neer. Toen al verwonderde ik me over hun aanwezigheid. Wat kwamen ze hier doen? Even spookte het idee door mijn hoofd, dat zij misschien ook wel voor het pijn en vermoeidheidsprogramma kwamen, maar ik schoof het terzijde. Dat kan toch niet: zo jong en zo levenslustig. Maar het kan dus kennelijk wel. Gisteren stond ik met haar onder de douche voordat wij te water gingen. We lachten vriendelijk naar elkaar.

“Lekker dadelijk zwemmen” zei ik toeschietelijk. Zij beaamde mijn gevoel. “Lekker zwemmen”.

“Zwem je vaak?”, ging ik door. Ik wist wat ik wilde weten.

“Voorlopig wel”, zei ze, “twee keer in de week en dat zo’n vijftien weken!”

Ik wist wat ik wilde weten. “Ook in het programma?”

Ze bevestigde mijn veronderstelling: ook in het programma. Net begonnen.

Zij dus in de eerste vijf weken, ik in de tweede. 

“Zwaar?”

“Ja, zwaar. Vooral de haptotherapeut.”
 

 

“Het wordt steeds gemakkelijker”, stelde ik haar gerust. Uit ervaring weet ik dat je de eerste weken best een beetje geruststelling kan gebruiken, als alles overhoop wordt gehaald. “Ik ben in de zevende week en het begin te wennen. Ik heb ook wel tijden dat het ietsje minder gaat, maar in het algemeen wordt het beter.” Zij glimlachte. Tijd om in het water te gaan.