Ik lees Tem je Geest van Ruby Wax en het doet me goed. Jarenlang verborg deze cabaretière diepe depressies onder haar klaterende lach. Toen het haar teveel werd en ze eronderdoor dreigde te gaan, konden dokters haar niet helpen. Dus besloot ze zelf de menselijke geest te gaan bestuderen. In Tem je Geest doet ze verslag van die zoektocht op een hele persoonlijke manier. Het is een hilarisch boek geworden, waarin ze geheel in haar stijl geen blad voor de mond neemt.
Eigenlijk is het een wonder dat niet meer mensen het bijltje erbij neerleggen in deze jachtige tijd. In Tem je geest laat Ruby Wax zien hoe onze constant doorjakkerende en zelfkritische gedachten ons gestrest en angstig kunnen maken. Angst om er niet meer bij te horen, angst om niet mee te kunnen komen, angst dat mensen je niet aardig of niet mooi vinden, angst voor willekeur, voor lijden, voor de oorlog, voor het geweer om de hoek.
"Ik ben voor bijna alles bang geweest", dicht Vasalis, die ook zo kon lijden aan het leven.
"voor ’t donker, voor figuren op het kleed
voor stilte, voor de schorre kreet
van de avondlijke venter, voor een feest,
voor kijken in de tram en voor mezelf. "
Als je je doelen in dit leven te hoog stelt, zoals ik jaren heb gedaan, wordt de kans dat je ten prooi valt aan je angsten des te groter.
Maar gelukkig is er hoop zegt Ruby Wax. En hoop doet leven. Maar je moet er wel iets voor doen, want daarboven in die kersenpit moet angst getemd worden. Zij heeft ervoor gekozen te bestuderen hoe het brein werkt. Ik kijk om me heen en verbaas me dat ik mijn hele leven lang heb meegedaan aan die ratrace, terwijl ik al die tijd heb geweten dat ik eens de prijs ervoor zou moeten betalen. Nu zit ik met de gebakken peren. Maar gelukkig zijn er boeken die je laten lachen, want ik weet zeker dat humor een van de wegen tot verzachting is.
No comments:
Post a Comment