Wie heeft er voorrang?

Wie heeft er voorrang? Ik stel mezelf regelmatig de vraag sinds dit kabinet Rutte de participatie-samenleving heeft geproclameerd. Wij moeten beter voor elkaar zorgen sinds de overheid dat niet meer kan. Die participatie-samenleving is een ander woord voor civil society, een oud begrip dat al stamt uit de tijd van de Griekse stadstaat. Omdat de overheid niet duidelijk maakt hoe ze die participatiesamenleving van de grond wil trekken, kijk ik om me heen of ik de eerste tekenen al zie. Ik ben er niet gerust op.

In Frankrijk hebben ze minder vertrouwen in het zelf regelend vermogen.

 

Als we van ons huis naar het dorp rijden nemen we het pad langs de kust van het Gooimeer. We zijn niet de enigen en dat is begrijpelijk. Je hebt op het pad een weids uitzicht over de randen van de Zuiderzee. Je leeft en woont aan het water is de illusie. We moeten het pad dus delen met andere fietsers, voetgangers, wandelaars, honden, sporters, vogelaars. Het pad is niet breder dan een meter of twee en het is dus oppassen geblazen. Helaas, en daar begint het probleem, doen niet alle gebruikers dat. Voor veel gebruikers geldt vrijheid-blijheid en dat geeft dan problemen in samenleving van ons allemaal. Er zijn mensen die hun honden uitlaten en tegelijkertijd een kletspraatje met hun buren maken. Hond aan de lijn is lastig, omdat hij trekt. Daarom laten sommigen hem loslopen, terwijl anderen hem aan de lijn houden, maar vergeten dat een hond aan de lijn ook nog rare sprongen kan maken. Schrikken is dat vooral voor de wielrijder die op zijn sportfiets niet om zich heen kijkt. Die vloekt en tiert als hij moet afstappen voor een hond die schrikt of speelt. Misschien hoort hij helemaal niet op het pad. Hij geniet niet van het uitzicht en wil zich niet aanpassen aan de keuvelende massa. Maar weet hij veel. Aan het begin staat immers een bordje fietspad.

Wat leert nu zo'n pad. "De baas zijn al die mensen die zich beroepen op de regels. Die hebben immers het gelijk aan hun kant. Maar hoe moet dat nou als het gemeentebestuur heeft verordonneerd dat het pad voor ons allemaal is. Dan moeten de gebruikers het zelf uitzoeken. Tot mijn eigen verbazing gaat het meestal goed. Af en toe klinkt gevloek en getier, maar tot nu toe zijn er geen vreselijke ongelukken gebeurd. Deze kleine samenleving is ontstaan niet dankzij maar ondanks de overheid die zijn verantwoordelijkheid heeft ontlopen.

De overheid heeft trouwens wel mooie, nieuwe bankjes geplaatst om over het water te kijken.