Gisteren was ik in een mistig Groeneveld

Gisteren was ik in een mistig Groeneveld. Daar doken plotseling twee figuren op die ik er niet meer had verwacht. Al bij het opdraaien van de parkeerplaats voelde ik hun aanwezigheid. Waar zijn we en wat gaan we doen? Zijn we hier al eerder geweest? Heel veel vragen. Net alsof we hier voor het eerst zijn. We parkeren de auto op een andere plaats. De figuren verdwijnen even, maar komen terug als we over het grind naar het nieuwe Grand Café lopen. De een wil niet over de kleine rommelige steentjes. Het neemt haar de grond onder de voeten weg, die ze zo hard nodig heeft. De ander draalt. Wat gaan we hier doen. Moeten we niet eerst wandelen en dan ...... Altijd weer de aarzeling als we keuzes moeten maken. Zal ze het fijn vinden? Ik ben gewend om goed naar haar te kijken. Vragen heeft geen zin.

Dit is allemaal lang geleden. Maar het is er nog. Dat is een geruststelling.