Antigone van Binoche en Van Hove

 

 

Ouderwets toneel van een modern theatermaker, zou de ondertitel van de voorstelling van Antigone van Ivo van Hove kunnen zijn. Ik houd van klassieke tragedies, maar ik hield mijn hart vast voor een bewerking van Ivo van Hove en een Antigone van Juliette Binoche. Zou schoonheid van de taal, de noodlotsgedachte, de intensiteit niet verloren gaan in een hoop bombast? De recensies waren niet allemaal even lovend. Hoofdpunt van kritiek was de pathos van Antigone. Allemaal onterechte angsten. De bewerking was raak/to the point met behoud van de poëtische kracht van de taal. De enscenering was van een diepe schoonheid inclusief de projecties en de muziek. En Binoche? Lang geleden heb ik de voorstelling gezien met Josee Ruyters in de rol van Antigone. Beklemmend. Zou de vijftigjarige Binoche dat kunnen evenaren? Meer dan dat! Al vanaf het begin van haar opkomst zie je de wanhoop van een mens dat gevangen zit tussen de wetten van haar land en haar eigen hart.