Gisteren keek ik naar Joris Luijendijk bij De Wereld Draait door. Daar zag ik dus ook Ivo van Hove vertellen over de musical die hij voor David Bowie gaat maken. Maar daar gaat het hier niet over, hoewel we trots zijn op Ivo, terwijl hij niet eens een van ons is. Joris L. is nu voor ons de kenner van het bankenprobleem. Natuurlijk vroeg Matthijs hem naar de oplossingen. Hij noemde er vier en gaf een grote rol aan de politieke journalistiek, die eens op moet houden om alles op de persoon te spelen. Hij zag ook een grote rol voor politieke partijen, maar was daar niet optimistisch over. Alleen de partijen in de marge, zoals PVV, SP en Partij voor de Dieren hebben duidelijke standpunten. Maar zodra die aan de macht komen, moeten ze compromissen sluiten en blijft er van hun goede voornemens weinig over. De rest heeft geen durf en dus geen visie.
We zagen fragmenten waarin politici hun verontwaardiging luchtten over de bonussen bij ABN AMRO. Dat is slechts symbolisch, zette Joris het neer. Het probleem zijn niet de bonussen, het gaat om het amorele systeem. Daar moet iets aan gebeuren. Daar zouden politieke partijen eens over na moeten denken.
Zie ik dat gebeuren? Niet echt. Ik volg politici in de sociale media en wordt er niet blij van. Ze twitteren waar ze naar toe gaan en hoe leuk ze het vinden. Maar we horen zelden wat ze er doen, laat staan bereiken. Via de 140 woorden van twitter kun je de problemen niet oplossen. Misschien in het kippenhok, maar niet in de grote wereld.
Morgen toch maar over Ivo van Hove. Daar word ik blijer van.
No comments:
Post a Comment