William Kentridge: If we ever get to heaven

If we ever get to heaven luidt de intrigerende titel van de expositie van werk van William Kentridge in het Eye Filmmuseum. William Kentridge is een kunstenaar uit Zuid Afrika die uitdrukking geeft aan zijn visie op onze wereld in tekeningen, animatiefilms en installaties. Kunst die reflecteert, ageert en je aan het denken zet. Kunst die gebruik maakt van algemeen menselijke emoties. Ook het beladen verleden van zijn vaderland houdt hem voortdurend bezig. In Eye zagen we More Sweetly Play the Dance, een animatie film geprojecteerd op een 45 meter lang fries, waarin een stoet aan bizarre figuren aan ons voorbij trekt op de klanken van een bijna vals klinkend fanfareorkest. De absurditeit van het leven is herkenbaar in verschillende figuren. Ook in de opstelling die we erna bekeken, I Am Not Me and The Horse is not mine. Een opstelling met filmbeelden geinspireerd op het verhaal De Neus van Gogol.

Een keer in de zoveel tijd ga je naar een voorstelling of muziekuitvoering concert die een onuitwisbare indruk op je maakt. Voor mij zijn dat Cafe Muller van Pina Bausch, La Grande Duet van Oestwolskaja, de film Dood in Venetië van Visconti en het boek Moby Dick. Daar kan ik dus nu aan toevoegen de animaties van William Kentridge. Over Antigone met Juliette Binoche aarzel ik nog.

Kijk mij nou, Zomergast Buwalda

De eerste twee afleveringen van Zomergasten 2015 hebben we gehad. Eerst Aboutaleb die zich liet kennen als een integere politicus met een roeping. Vervolgens Peter Buwalda, die zich verbaasd toonde dat hij was uitgenodigd. Aboutaleb vond ik vermoeiend, Buwalda aandoenlijk. Hij pretendeert heel wat met het noemen van alle grote Literatuur die hij heeft gelezen en alle klassieke muziek die hij beluistert. Echt zo'n jongetje dat bij de groten wil horen. Maar het was te doorzichtig om waar te zijn. Het werd geen moment interessant wat hij had te vertellen, hoe dik hij het ook aanzette. Boekenweetjes! Veel verder kwam hij niet. Jammer dat Wilfried hem zo eenvoudig liet ontsnappen.

Zondag komt Simone van Saarloos, de jongste Zomergast ooit. Ben weer benieuwd en verwacht er veel van.

Maandag

Opnieuw het begin van een week. Dit is niet de eerste. Wel een lastige. Deze week zou mijn goede vriendin Thamar 67 zijn geworden. Vieren mochten we haar verjaardag nooit. Dat zou teveel aandacht geven. Nu hoeft het niet meer, omdat ze zich twee jaar geleden het leven benam. Dat was geen verrassing en toch deed het heel erg pijn. Thamar heeft haar hele leven gevochten om erin te geloven. Ik prijs haar moed. Soms lukte het een klein beetje en dan scheen de zon. Maar meestal maakte ze me deelgenoot van haar vergeefse strijd. Ik kon haar niet helpen, hoe graag ik dat had gewild. Onze vriendschap was voor ons allebei heel belangrijk. We deelden onze twijfels, onze kleine vreugden, onze liefde voor mooie films of boeken. We ontdekten samen de kracht van de romans van Herta Müller, van de poëzie van Wislawa Szymborska, we genoten van L'Amour van Michael Haneke. We konden er uren over praten. Samen gingen we tweewekelijks op bezoek bij onze goede vriendin Fransje, die op zestigjarige leeftijd de ziekte van Alzheimer kreeg. Gedrieën wandelden we, lachten, keken, voelden en luisterden. Het waren ontmoetingen vol vreugde en vriendschap.

Thamar is niet meer, maar de herinnering aan haar zal altijd blijven.