Opnieuw het begin van een week. Dit is niet de eerste. Wel een lastige. Deze week zou mijn goede vriendin Thamar 67 zijn geworden. Vieren mochten we haar verjaardag nooit. Dat zou teveel aandacht geven. Nu hoeft het niet meer, omdat ze zich twee jaar geleden het leven benam. Dat was geen verrassing en toch deed het heel erg pijn. Thamar heeft haar hele leven gevochten om erin te geloven. Ik prijs haar moed. Soms lukte het een klein beetje en dan scheen de zon. Maar meestal maakte ze me deelgenoot van haar vergeefse strijd. Ik kon haar niet helpen, hoe graag ik dat had gewild. Onze vriendschap was voor ons allebei heel belangrijk. We deelden onze twijfels, onze kleine vreugden, onze liefde voor mooie films of boeken. We ontdekten samen de kracht van de romans van Herta Müller, van de poëzie van Wislawa Szymborska, we genoten van L'Amour van Michael Haneke. We konden er uren over praten. Samen gingen we tweewekelijks op bezoek bij onze goede vriendin Fransje, die op zestigjarige leeftijd de ziekte van Alzheimer kreeg. Gedrieën wandelden we, lachten, keken, voelden en luisterden. Het waren ontmoetingen vol vreugde en vriendschap.
Thamar is niet meer, maar de herinnering aan haar zal altijd blijven.
No comments:
Post a Comment