De afgelopen vijf dagen fietsten we een deel van de Lange Afstands Fietsroute 1, de zogenaamde Noordzee route. Overigens wel met enige aanpassingen. Nadat Charlotte ons vrijdag had afgezet in Vlissingen, namen we de fietsboot van Vlissingen naar Breskens over de Wester Schelde. We wilden de volgende morgen beginnen in Sluis in of op Zeeuws Vlaanderen. Die fietsboot is een verhaal op zich, maar ik aarzel of ik dat hier ga vertellen en doe het nog even niet.
Bij onze fietstocht over Zeeuws Vlaanderen op weg naar Sluis, viel ons weer op hoe ongerept dit land is. Het lijkt net of het niet bij het drukke Nederland hoort. Grote lappen kleurrijk bebouwd land doorsneden door kleine dijkweggetjes en hier en daar een verzameling huizen, die zichzelf namen hebben gegeven als Nummer Een of Paal 1857. Sluis is wel wat drukker, omdat het op de grens ligt van België en Nederland en onze buren er nog steeds erotisch vertier komen zoeken.
De tweede dag pakten we de route en reden langs het Zwin richting Breskens. Daar namen we voor de tweede keer het fietsveer en opnieuw verbaasde het me hoe onvriendelijk de toegang is geregeld. Je moet een kaartje met barcode kopen, dat moet je in een apparaat stoppen, dan gaat een poortje open, daar moet je je fiets en jezelf snel door heen wurmen, omdat het poortje zich anders weer sluit en je voor een gesloten deur staat. Als dit allemaal is gelukt, moet je wachten voor een groot, zwaar hek totdat je wordt toegelaten op de boot. Gelukkig maakt de tocht over het water van de Westerschelde veel goed.
We fietsten dwars over Walcheren door Middelburg en Veere naar de Oosterschelde kering, het pronkstuk van de Deltawerken. Zelfs ik word dan een beetje trots op onze mannen van Rijkswaterstaat, die in Middelburg een heel groot kantoor hebben. Brouwersdam en Haringvlietdam vallen daarbij in het water. Over Goeree en Voorne Putten fietsten we naar het veer over De Nieuwe Waterweg. Hier gelukkig nog echte kaartjesknippers.
Op het vaste land moesten we van de route af, omdat we een Vrienden van de Fiets adres hadden gevonden in De Lier. De Lier ligt midden in het Westland, waar men al lang geen komkommers en tomaten meer teelt, maar bloemen. De volgende morgen pikten we de route weer op bij Hoek van Holland en reden langs bekend terrein over Kijkduin en Schevingen naar Zandvoort. Daar hadden we ook een Vrienden van de Fiets overnachting gereserveerd.
Vrienden van de Fiets is net zoiets als Bed and Breakfast, alleen betaal je een vaste prijs van € 17. Dat is niet veel voor een bed en een ontbijt. In De Lier sliepen we voor die € 17 in een fraai verbouwde grote boerderij. In Zandvoort met drie fietsende Duitsers, en de eigenaresse, dat is dus samen zeven mensen in een vierkamerappartement. Ik had het er wat benauwd. Gelukkig waren strand en zee dichtbij en kregen we bij het avondeten een fantastisch, spookachtig onweer boven zee.
De volgende morgen, dat was dus gisteren, maakten we ons klaar voor de laatste etappe Zandvoort - Huizen. Voordat we vertrokken namen we afscheid van het strand, de duinen, de zee en het spreekwoordelijke licht. Nu ging het immers landinwaarts, langs drukke wegen en door Haarlem en Amsterdam. Het was over met de rust en de verre uitzichten. Pas na Muiden kon ik weer wat verder kijken.
Na 360 km in vijf dagen kwamen we gisteren om vijf uur aan op het Breezand. Beetje moeie benen heb ik wel.
Bij onze fietstocht over Zeeuws Vlaanderen op weg naar Sluis, viel ons weer op hoe ongerept dit land is. Het lijkt net of het niet bij het drukke Nederland hoort. Grote lappen kleurrijk bebouwd land doorsneden door kleine dijkweggetjes en hier en daar een verzameling huizen, die zichzelf namen hebben gegeven als Nummer Een of Paal 1857. Sluis is wel wat drukker, omdat het op de grens ligt van België en Nederland en onze buren er nog steeds erotisch vertier komen zoeken.
De tweede dag pakten we de route en reden langs het Zwin richting Breskens. Daar namen we voor de tweede keer het fietsveer en opnieuw verbaasde het me hoe onvriendelijk de toegang is geregeld. Je moet een kaartje met barcode kopen, dat moet je in een apparaat stoppen, dan gaat een poortje open, daar moet je je fiets en jezelf snel door heen wurmen, omdat het poortje zich anders weer sluit en je voor een gesloten deur staat. Als dit allemaal is gelukt, moet je wachten voor een groot, zwaar hek totdat je wordt toegelaten op de boot. Gelukkig maakt de tocht over het water van de Westerschelde veel goed.
We fietsten dwars over Walcheren door Middelburg en Veere naar de Oosterschelde kering, het pronkstuk van de Deltawerken. Zelfs ik word dan een beetje trots op onze mannen van Rijkswaterstaat, die in Middelburg een heel groot kantoor hebben. Brouwersdam en Haringvlietdam vallen daarbij in het water. Over Goeree en Voorne Putten fietsten we naar het veer over De Nieuwe Waterweg. Hier gelukkig nog echte kaartjesknippers.
Op het vaste land moesten we van de route af, omdat we een Vrienden van de Fiets adres hadden gevonden in De Lier. De Lier ligt midden in het Westland, waar men al lang geen komkommers en tomaten meer teelt, maar bloemen. De volgende morgen pikten we de route weer op bij Hoek van Holland en reden langs bekend terrein over Kijkduin en Schevingen naar Zandvoort. Daar hadden we ook een Vrienden van de Fiets overnachting gereserveerd.
Vrienden van de Fiets is net zoiets als Bed and Breakfast, alleen betaal je een vaste prijs van € 17. Dat is niet veel voor een bed en een ontbijt. In De Lier sliepen we voor die € 17 in een fraai verbouwde grote boerderij. In Zandvoort met drie fietsende Duitsers, en de eigenaresse, dat is dus samen zeven mensen in een vierkamerappartement. Ik had het er wat benauwd. Gelukkig waren strand en zee dichtbij en kregen we bij het avondeten een fantastisch, spookachtig onweer boven zee.
De volgende morgen, dat was dus gisteren, maakten we ons klaar voor de laatste etappe Zandvoort - Huizen. Voordat we vertrokken namen we afscheid van het strand, de duinen, de zee en het spreekwoordelijke licht. Nu ging het immers landinwaarts, langs drukke wegen en door Haarlem en Amsterdam. Het was over met de rust en de verre uitzichten. Pas na Muiden kon ik weer wat verder kijken.
Na 360 km in vijf dagen kwamen we gisteren om vijf uur aan op het Breezand. Beetje moeie benen heb ik wel.
De foto's staan op flickr (zie links)
No comments:
Post a Comment