Het Zeer Korte Verhaal

Vanmorgen reed ik in een grijze wintermorgen naar mijn mevrouw acupunctuur om naalden te laten zetten. Ik luisterde naar Radio 4. Vaste gast is daar de bekroonde schrijver van het Zeer Korte Verhaal, A.L. Snijder. Ik spitste de oren toen de presentator hem aankondigde. Want ik wil graag de geheimen van korte verhalen leren kennen, sinds ik me heb voorgenomen iets dergelijks in te sturen voor de Opium Verhalenwedstrijd van de AVRO. De deskundige jury eist een levensgebeurtenis van grote omvang in vijfhonderd woorden. Voor niet-schrijvers: dat is ongeveer een A4-tje. Ik oefen me in korte blogs, maar dat voelt anders dan een ZKV‘tje. Dus luisterde ik aandachtig naar de droge stem van A.L.Snijders. Ligt bij die stem misschien een deel van het geheim. De presentator vroeg hem ter introductie hoe het met hem ging deze morgen en de schrijver antwoordde: “Ik heb in deze grijze, natte morgen houtjes gehakt om de kachel aan te steken.” En, voegde hij eraan toe, hij was weer blij met de rust en regelmaat der dingen. Want iedere wintermorgen hakte hij houtjes. De presentator vond het kennelijk erg kaal en voegde toe dat misschien het woord reinheid hier ook wel van toepassing was. Maar daar wilde Snijders niets van horen. Voor dat soort zedelijke prietpraat voelde hij zich te oud. Rust en regelmaat waren meer dan voldoende. En vervolgens las hij zijn Zeer Korte Verhaal van deze morgen. Kern van het verhaal was een hekel rondeel van de 15e eeuwse Vlaamse dichter Anthonis de Roovere, dat hij terloops met aardse stem voordroeg:

Die gheen pluymen en can strijcken
Die en dooch ter werelt niet
Is hy aerm / hy en sal niet rijcken
Die gheen pluymen en can strijcken
Alomme soe heeft hy tachterkijcken
Hy wordt verschouen / waer men hem siet
Die gheen pluymen en can strijcken
Die en dooch ter wereldt niet.

Bij nader inzien vond hij het verrassend modern en merkte op dat er in de zes afgelopen eeuwen kennelijk weinig is veranderd. Misschien ligt in die constatering wel het succes van het Zeer Korte Verhaal. Er verandert niet zoveel in de wereld en als je weinig woorden gebruikt kom je misschien wel bij de kern.

Ook mijn leven is niet meer dan een zandkorrel in een zee van vele zandkorrels. Zelfs als ik het oppoets of grootmaak, wordt het nooit meer dan een zandkorrel. Bescheidenheid siert de mens. Leve het korte verhaal. En dan nog die droge voorleesstem.