Sunday, June 19, 2011

Ma Vie en France, deel III - Markt in Lamastre


We hadden ons zorgvuldig voorbereid op een ontmoeting met oude bekenden. Als ze er zijn, slaan we een uitnodiging om langs te komen af, hadden we elkaar voorgehouden. We zeggen dat de kinderen komen en dat we niet weten wanneer ze weer vertrekken. Maar ze waren er niet. Wel veel andere landgenoten. Die hadden zoals altijd domicilie gekozen op een terras aan de zonzijde van het marktplein en zitten daar vooral om elkaar te ontmoeten. Ik wilde er dit keer niet bijhoren en dus kozen we een terras aan de zuidzijde, waar de zon niet zou komen. Daar zaten overigens ook landgenoten, maar minder opzichtig en luidruchtig. Overigens pik je ze er wel direct tussenuit, omdat ze zo weinig Frans zijn. Ze dragen de verkeerde kleding, zoals kleurige fleecen en witte broeken. De kinderen lopen slungelig in shorts, omdat ze niet weten dat het hier serieus fris kan zijn in het voorjaar. Ik vraag me bij dit soort mensen altijd weer af, wat ze hier komen zoeken. Ze zien er niet uit als wandelaars of natuurliefhebbers en ik zou ze eerder verwachten op een camping aan de Middellandse Zee. Vermoedelijk houden ze het na deze eerste keer voor gezien. Te veel natuur, te veel rust, te weinig vertier. Op Paasmaandag kun je niet eens fatsoenlijk uit eten!

De markt in Lamastre betekent voor veel bezoekers zien en gezien worden. Er wordt heel wat afgezoend en handen geschud. Of dat nou buitenlandse Fransen zijn, die een tweede huis in deze streek hebben, of locaux die elkaar een keer in de week op de markt tegenkomen? De nummerborden van de auto’s op de parkeerplaats, die trouwens dit keer gratis was, wijzen op een mengeling. Veel 07-borden maar ook een ratjetoe aan andere nummers. Kennelijk is het in Frankrijk voorjaarsvakantie. In dit voorjaar is de markt niet een toeristenmarkt. Weinig snuisterijen, veel nuttige spullen, zoals plantjes en kruiden voor de moestuin, groenten en fruit, kazen en worsten. En de gebruikelijke kramen met kleding. Ger kocht een pet voor € 10 en we gingen op zoek naar een tafelzeiltje voor de huiskamer. Dit was niet de eerste keer dat we het probeerden en ook nu mislukte het weer. Misschien maken we het ons ook niet gemakkelijk. We zoeken een boerenzeiltje, maar het moet wel stijl hebben. Moeilijke combinatie blijkt steeds opnieuw. Want ook in Nederland wil het niet erg lukken. De marktkoopman van de stoffen praatte de blaren op de tong, maar hij kon niets tonen wat wij aantrekkelijk vonden. Ook de hulp van zijn vrouw veranderde daar niets aan.

Er is ook altijd veel vreemd volk op de markt van Lamastre. Nu zat bij de fontein een good looking boy met bord “J’ai faim, aidez moi”. Ik kan maar niet geloven, dat dit serieus gemeend is. Vroeger toen Charlotte en Annelies ergotherapie studeerden werden studenten er wel eens op uitgestuurd om ervarend te leren hoe vervelend het is als je in een rolstoel zit en mensen willen je niet als een gewoon mens behandelen. Misschien is dat joch met bord ook wel een student, die erop uit is gestuurd om het aan den lijve te ondervinden. Misschien schrijft hij wel een boek over honger. Wie zal het zeggen. Ik heb nog even achterom gekeken, en heb niet gezien dat iemand medelijden met hem had.

Verder slenteren er nog steeds over de markt veel Jezus-achtige figuren met lange haren, lange rokken en lange gezichten. Meestal hebben ze ook de Jezus-achtige leeftijd. Ze lijden aan de wereld en willen dat laten zien in hun alternatieve dracht. Ik zag ook oudere mensen die zich niet hebben aangepast. Bij het begin van de markt stond een sterke vrouw van begin zestig met dik vest en dikke broek met een opvallend kapsel. Bovenop was het haar wit-geel geverfd, de rest was donker bruin en hing langs het hoofd en aan de achterkant ontwaarde ik een klein staartje. Zou zij vroeger ook hip zijn geweest, zich hebben gelaafd aan de geestverruimende middelen en nu tot inzicht zijn gekomen? Ik ga het niet vragen, ik zie het alleen.

No comments: