Ma Vie en France V - terug in de tijd

In het huis in Frankrijk hebben we water uit de bron, net als onze boeren. Gezond en zuiver water. Niks mis mee. Maar nu heeft de gemeente St Jean waar wij toe behoren bedacht dat wij "eau de ville" krijgen, waterleiding dus. De boodschap overviel ons. We besloten ons licht op te steken bij de mairie van St Jean tien kilometer verderop en twee middagen per week geopend.

Iedere mairie in Franjrijk is te herkennen aan de tricolore die aan de gevel hangt. Ook de mairie van St Jean. De deur stond open toen wij ons meldden. We moesten wachten in een smal en donker gangetje met zicht op de spreekruimte, omdat er andere mensen geholpen werden. Toen wij binnen mochten komen, zagen we achter een hoge, ouderwetse toonbank links een jonge mevrouw in het keurig zwart en rechts een forse meneer, die we herkenden als de de burgemeester. Owen hem ons beschreven: “een lelijke, forse man met wilde haren”. Groot was hij, lelijk is betrekkelijk. Opvallend was hij wel met een rood hemd aan, een bril aan een touwtje om zijn hals en zijn lange, ongekamde haren. Burgemeester is in een gemeente van de grootte van St Jean een bijbaan. Ook alweer van Owen hadden we gehoord dat de man in het dagelijks leven ecoloog is.

De mevrouw die wij identificeerden als de secretaris stond ons als eerste te woord. Het klopte. Jarjat krijgt in het voorjaar van 2012 eau de ville, een aansluiting op de waterleiding van St Jean, die overigens ook gevoed wordt door een bron. Wij vroegen verder naar kosten, kwaliteit van het water, de continuiteit van de levering en de verplichting tot aansluiting. De burgemeester wilde ook wel wat zeggen. Hij zat daar uiteindelijk niet voor pierre-snot, zeker niet tegenover de vraaggrage vrouwen uit Nederland. Hij pakte een papiertje en tekende met potlood de contouren van een huis en daaromheen een perceel. Aan de rand van het perceel plaatste hij het aansluitpunt. Je hoeft de aansluiting niet te gebruiken, maar als die er zit, betaal je jaarlijks € 120 abonnement. Er ging ook een bedrag over tafel voor een kubieke meter geleverd water. Ik dacht € 70 te horen, maar achteraf lijkt ons dat wat veel, hoewel mevrouw secretaris op mijn briefje keek toen ik het noteerde. Hoort het bij de Franse beleefdheid om dan niet te waarschuwen dat het niet goed verstaan is? Heeft ze soixante-dix cent gezegd. Ik denk het eigenlijk wel. Maar de bedragen vallen te controleren op de formele aanbieding die we binnenkort krijgen. We hebben hem maar naar ons adres laten sturen. Gek eigenlijk dat noch de secretaris noch de burgemeester hebben gevraagd welk huis in Jarjat we bewonen.

Toen we weer buiten stonden hebben we een moment genomen om lucht te geven aan onze verbazing. Want kom er maar eens om: een gemeentehuis dat twee middagen in de week secretaris en burgemeester eendrachtig het volk ontvangen om allerhande vragen te beantwoorden. Lijkt het niet een beetje op het vroegere Huizen dat Ger en ik hebben opgediept uit de raadsnotulen van 1900-1925? Huizen had toen ongeveer drieduizend inwoners, dat heeft St Jean misschien ook. Verder houdt de vergelijking op. De burgemeester van St Jean was een gewoon mens.