Twee dagen geleden reed onze klusjesman Owen langs om naar de lekkende kraan in de spoelkeuken te kijken. Hij had zijn moeder meegebracht, die hij vol trots wilde laten zien wat hij in het huis heeft verbouwd. Ineens en onaangekondigd stond ik tegenover de oude mevrouw Wagenaar. Een klein, kittig, goed geconserveerd vrouwtje van minstens tachtig. Misschien wel net naar de kapper in Vernoux geweest. Zij droeg een handtas, die ze bij het uitstappen stevig vasthield. Terwijl haar zoon en mijn vriendin naar de lekkage keken, zaten zij en ik tegenover elkaar op het terras. Twee volslagen vreemden die tot elkaar waren veroordeeld. Waar begin ik? Tot mijn eigen verbazing vermeed ik het tutoyeren. In mijn ogen behoorde zij tot een oudere generatie dan ik. Ik moest er wat om grinniken, omdat ik me ineens realiseerde dat ik over nog geen maand vijfenzestig word en zij misschien maar vijftien jaar ouder is dan ik. Maar ze is wel de moeder van Owen en haar hele verschijning schiep een oneindige afstand.
Ik vroeg haar of ze iets wilde drinken, koffie of thee of limonade, en ze antwoordde dat ze genoeg had aan een glas water. Toen ze vertrok stond dat trouwens onaangeroerd op tafel. Terwijl ik haar indringend opnam en zag dat ze een net kanten bloesje droeg, boven een keurige rok en ditto schoenen, vroeg ik me af hoe zij naar mij zou kijken. Ze zou me niet gemakkelijk kunnen plaatsen. Ze had me onlangs voor het eerst gezien, toen Ger en ik haar en haar zoon tegenkwamen tijdens een wandeling over de weg en zij een kijkje in het huis van de Hemminga’s hadden genomen, dat Owen ook heeft verbouwd. Misschien heeft Owen haar toen iets over Ger en mij verteld, maar misschien ook niet. Als hij al iets heeft verteld, zal het weinig zijn. Hij is niet zo spraakzaam. Dus ze moest het met haar eigen waarneming doen. Wat zag ze? Ik liep in mijn werkkloffie: een pofbroek met een wijd t-shirt vol vlekken, ongekamde haren op afgetrapte gympen. Niet bepaald het type uit haar kringen. Speelde mijn leeftijd een rol in het beeld? Hoorde ik meer bij de leeftijdsgroep van Owen en Rianne, of zag ze mij als een leeftijdsgenoot.
Weet je wat ik denk. Dat het haar allemaal geen jota interesseerde. Dat zij helemaal niet met dit soort vraagstukken bezig is. Dat zij Stil de Tijd van Joke J. Hermsen – niet heeft gelezen en ook nooit zal lezen. En dat zij ook niet weet, dat ik dat wel heb gedaan en nu met het boek in mijn achterhoofd naar haar heb gekeken en nog erger dit verhaaltje heb geschreven.
No comments:
Post a Comment