Als je geld hebt, is tegenwoordig overal een oplossing voor. Dat leerde het NOS-Journaal van gisteren, dat een Zweeds uitzendbureau voor kleinkinderen behandelde. Als je geen kleinkinderen hebt of als ze ver weg wonen, kun je ze inhuren bij een uitzendbureau. Het mes snijdt aan twee kanten. De ouder krijgt aandacht en zorg en de jeugd heeft een betaalde bijbaan. “Beter dan een krantenwijk”, zei een van de zorgende jongeren. “Want daar moet je vroeg voor uit je bed!”. In de zorg regent en sneeuwt het niet, bedacht ik me ook nog. In Zweden was het uitzendbureau een groot succes, totdat een grote zorgondernemer zich ermee ging bemoeien. Die verdiende er grof geld mee en zoals het meestal gaat met grof geld verdienen, komt dat op de eerste plaats en blijft de aandacht en de zorg onder de maat. De combinatie zorg en privaat ondernemen werkt niet, begrijpen ze nu in Zweden. Maar daarmee is het hele idee nog niet verkeerd. Alleen moet je zorgen dat de zorg het uitzendbureau zelf organiseert. Volgens mij is daar wel een oplossing voor te vinden.
In mijn boek “Het is zoals het is” vroeg ik aandacht voor een samenleving die te maken zal krijgen met een groeiend aantal ouderen die lijden aan de ziekte van Alzheimer en die onmogelijk meer voor zichzelf kunnen zorgen. Om te voorkomen dat de kosten van de verpleeghuiszorg verder uit de hand lopen, zijn alternatieve vormen van zorg noodzakelijk. Thuis wonen van mensen met Alzheimer is verre te verkiezen boven opname in een verzorgings- of verpleeghuis, maar thuis wonen vraagt heel veel van de partner of de kinderen. Die zijn dikwijls overbelast, omdat er wel respijtzorg is, maar veel te weinig. Veel mensen denken dat wij al die problemen kunnen oplossen met vrijwilligerswerk. Dat blijkt een illusie. Er zijn steeds meer mensen die zorg nodig hebben, en steeds minder mensen die vrijwillig en zonder betaling zorg willen geven. Waarom dan niet gezocht naar creatieve oplossingen? Het uitzendbureau voor Kleinkinderen kan zo’n oplossing zijn. Als we er maar voor waken dat het kleinkind ook een band kan aangaan met de “grootouder”. In mijn boek pleit ik voor het invoeren van een vak “levenslessen” op de middelbare school, waarin niet alleen het jonge, vitale leven aandacht krijgt, maar ook de interessante, laatste fasen van het leven. Het koppelen van jongeren aan ouderen kun je zo zien als een betaalde praktijkles. Voor niets gaat alleen de zon op.
No comments:
Post a Comment