Saturday, December 17, 2011

Alzheimer en vriendschap

Tijd voor goede voornemens en wensen:

Op Linkedin ben ik met zo'n vijfhonderd andere mensen lid/member van een Groep met de titel "Alzheimer". Het zijn professionals van allerlei aard en kunnen, artsen, verpleegkundigen, managers, voorlichters, en mantelzorgers. Wij informeren elkaar en discussieren over onderwerpen die ons aan het hart gaan. Dat zijn er veel en het netwerk wordt intensief gebruikt. In deze Kersttijd formuleren wij onze diepste wensen voor de toekomst. Natuurlijk willen wij allemaal graag dat Alzheimer verdwijnt uit de wereld. Want daar zijn we het over eens, Alzheimer is een vreselijke ziekte. Veel mensen zijn er zo bang voor, dat ze er graag voor weglopen. Mijn vriendin die Alzheimer heeft, had toen ze nog volop in het leven stond veel vrienden en vriendinnen. Een enkeling heb ik nog wel eens gezien op een verjaardag. Daarna bleven ze allemaal weg. Ik heb me dikwijls afgevraagd wat er de reden voor is. Mijn vriendin is niet agressief, niet opstandig en ook niet bijzonder verdrietig. Ze herkent me niet meer als ik bij haar op bezoek ga. Ik moet het contact leggen en als dat is gelukt, kijkt ze met grote, vragende ogen aan: "kom jij voor mij? Wat is dat leuk!" Dat laatste is niet altijd zo. Want eerlijk gezegd is het ook wel eens minder leuk. Bijvoorbeeld als ik haar niet begrijp. zij ongelukkig wordt omdat ze me niet duidelijk kan maken wat ze bedoelt en wij vervolgens als kiftende koppen tegenover elkaar staan zonder zicht op een uitweg. Je moet niet bang zijn voor ruzie, hoge woorden of tranen om dan je kop koel te houden en een uitweg te zoeken. Maar je wordt er niet minder van. En als het is gelukt en de lach doorbreekt, lijkt het even alsof het lente wordt.

Waarom komen die vrienden niet meer? Vriendschap is toch door dik en dun? Of betekent vriendschap niet zo veel als wij wel eens denken? Als ik de wegblijvers ernaar vraag doen ze altijd net alsof zij het niet voor zichzelf doen, maar voor de ander: "ze herkent me toch niet! Dus maakt het niet zoveel uit of ik wel of niet ga." Wat een onzin. Slaapt u vooral zacht, denk ik dan. Een van de andere leden van het netwerk, zijn naam doet er even niet toe, hoopt voor 2012 op een dementievriendelijke samenleving. Hij geeft er een paar voorbeelden van: "zorg dat oma op facebook gevolgd kan worden door de kleinkinderen, komen ze wellicht vaker op visite. Waarom niet meer aandacht in de media voor het behoud van vriendschappen? Nu gebeurt het nog te vaak dat vrienden en bekenden afhaken na de diagnose. Juist in dat soort zaken schuilt het lijden." Hij heeft gelijk, maar dat gelijk verandert nog niet veel aan de dingen. Daarvoor moeten concrete initiatieven genomen worden. Mensen moeten mijn boek lezen waarin ik laat zien dat vriendschap blijft, als je maar je best ervoor doet. En nu niet roepen dat het dan geen vriendschap meer is, want ook bij mijn niet-Alzheimervriendinnen moet ik wel eens knokken voor behoud van de saamhorigheid.

Misschien is een lotgenoten groep voor vrienden van Alzheimer patienten, waarin niet alleen het probleem wordt neergelegd, maar waarin ook tips en trucs worden gegeven om vriendschap te behouden. Misschien een Alzheimer Vriendengroep op Linkedin. Ik ga er eens over nadenken. Eerst ga ik met mijn vriendin Kerstliederen zingen.

No comments: