Opa Nel

Het weekeinde logeerde Youn bij ons. Zijn vader was een paar dagen skiën, zijn moeder zorgde voor zijn broertje. Dat was even genoeg. Hij heeft het naar zijn zin bij zijn oma. Toen zijn moeder vertrok wuifde hij haar blijmoedig uit. Vervolgens posteerde hij zich aan onze grote tafel met zijn puzzelboek. "Oma helpen", vroeg hij. Samen legden ze grote puzzelstukken aan elkaar. Als het gelukt was, klapte hij in zijn handjes en lachte er trots bij. Ik zorgde voor de catering. Totdat hij een beetje aan me gewend was en mij binnensloot in zijn wereldje: "Opa ook doen".

Opa? Hoe kwam hij daar nu weer bij? Toen de kleinkinderen een voor een op de wereld kwamen, hebben we met hun pappa's en mamma's afgesproken, dat ik gewoon Nel mag blijven. Geen tante, geen oma, maar gewoon "Nel". We hebben rekening gehouden met allerlei varianten, maar niet met "opa". Hij heeft immers twee echte Opa's in de personen van de vader van zijn moeder en de vader van zijn vader. Dat zijn zijn opa's. Alle aanhang van de vaste kring moet de eigen plaats veroveren. Zo ook ik. Maar Youneman trekt zich er niets van aan. Sinds dit weekeinde en wie weet voor hoe lang ben ik "opa". Toen we hem terugbrachten vroegen we zijn moeder of zij weet hoe het komt, en zij had een simpele verklaring. Van de crèche. Kinderen hebben opa's en oma's en omdat Ger en ik de enige grootouders zijn die samenleven zijn wij nu oma en opa. Tevreden constateerden wij dat wij eigenlijk heel normaal zijn. Net als zijn vader en zijn moeder.

Hoe nu verder? Wanneer gaat hij ontdekken, dat er iets niet klopt? Of gaan we hem nu al op andere gedachten brengen. We probeerden het zaterdag aan tafel: "Jij bent Youn, dat is Oma en ik ben Nel. Zeg eens Nel."  Hij zei: "Nel", omdat wij het vroegen en hij braaf is. Maar verder bleef ik "opa". "Opa helpen."