Al jaren droom ik van mijn bankje aan het water. De beginregels van De Uitvreter horen niet voor niets tot mijn favoriete leesvoer. Het uren turen over het water kwam er nooit van. Altijd druk, druk, druk. Maar nu is het er. Sinds mijn lijf "Ho stop" heeft geroepen, haal ik net op de fiets de twee bankjes aan het einde van het zuidelijk havenhoofd. Daar kan ik 's morgens uren genieten van het bewegend licht op het water, de bootjes die de haven uit tjoeketjoeken, de visdiefjes die spelen met de vissen. De fietstouristen van het Fletcher Hotel hebben ze nog niet ontdekt. Die komen hier ook niet om te turen, die komen om rond te rijden.
Vroeger kwam ik op deze plek vaak met de hond. Ik heb er met bewondering gekeken naar de skutsjes die na de jaarlijkse wedstrijd de haven uitzeilden op weg naar Friesland. Als de wind op de kop stond, moesten de skutsjes, die geen motor hadden, langs de pier gejaagd worden door de sterke Friezen. Bij een zwaar gemoed kon ik er uitwaaien. Dat hoeft nu niet. Ik kan er nu uren turen.
No comments:
Post a Comment