"Anne en Georges zijn gepensioneerde muziekleraren, in de tachtig, en gelukkig getrouwd. Samen leiden ze een rustig leven in Parijs. Hun passie voor muziek speelt een hoofdrol in hun bestaan. Hun dochter, ook musicus, woont met haar gezin in het buitenland. Wanneer Anne een beroerte krijgt, raakt ze eenzijdig verlamd. Haar aandoening stelt de relatie tussen Georges, Anne en hun dochter behoorlijk op de proef. Georges verzorgt haar met al zijn kracht en liefde, maar kan niet voorkomen dat ze verder van hem wegglijdt. Zelf raakt hij daardoor steeds meer in een isolement."
Deze Film van Michael Haneke won de Gouden Palm 2012 in Cannes. Trintignant (82) en Riva (85) spelen de hoofdrollen. Tot zover niets aan de hand. Gewoon een mooie film, dacht ik toen wij zondag naar het Filmhuis in Bussum togen. Maar dit is helemaal geen mooie film. Dit is een verschrikkelijke film vond ik tijdens het kijken. Ik wilde weghollen. Dit is een film over de aftakeling van de mens, rauw en onverbloemd in beeld gebracht. Ik voelde me alsof ik aan de hand was genomen en een kijkje mocht nemen in het appartement van de twee oude mensen die vechten met het onvermijdelijke einde van het leven. Liefde overwint geen dood. Liefde maakt de dood een verschrikking. Dat zien we twee uur lang en het beneemt je de adem.
Het is ook een moedige film. Niet alleen vanwege het onderwerp, maar ook vanwege de manier waarop het in beeld is gebracht. Je kunt zeggen dat het een verfilmd toneelstuk is. Lange shots waarin niets gebeurt, geen achtergrondmuziek, veel oog voor details en veelzeggende dialogen afgewisseld met stiltes. Amour? Ja, amour. Maar niet met de zoetsappige romantiek, maar in al zijn donkere en scherpe kanten. Echt een film voor het filmhuis, had ik gedacht. Maar wie schetst mijn verbazing dat ze in Bussum de film onderbreken door een pauze. De meeste mensen bleven stil in de zaal.
No comments:
Post a Comment