Samen aten wij een plak van de cake, die grote broer Peter had meegebracht. We zaten met een gemêleerd gezelschap rond een grote tafel in de huiskamer. Getrouwen en huisgenoten. Broer Peter was er met zijn Sonja, Sander, Thamar en ik. Marianne kwam later. Het gezelschap was bewust klein gehouden om Fransje niet teveel te verwarren. Er stonden cake en chocola op tafel en een grote pot thee. Het feestje kon echter pas beginnen, nadat het feestvarken was aangeschoven. Toen we binnenstapten was ze in geen velden of wegen te bekennen. Ze liep haar wandeling over de gangen van het huis en verscheen af en toe in de deuropening van de huiskamer. Ze keek dan naar ons met grote, waterige ogen, maar zag niet dat wij allemaal voor haar waren gekomen. Ze vervolgde haar wandeling, totdat ik haar met zachte stem en voorzichtige hand gevraagd had om met me mee te gaan. De eerste keer wilde ze liever dat ik met haar meeging, de tweede keer volgde ze mij.
Door omstandigheden, die er hier niet toe doen, had ik haar zeven maanden niet kunnen bezoeken. Gelukkig vond ik haar terug zoals ik haar had achter gelaten. Ver weg in haar eigen wereld. Als je haar wilt bereiken moet je dus op reis naar haar wereld. Dat kan alleen als je de dagelijkse sociale ballast aflegt. Niet vragen hoe het met haar is, of ze iets wil eten of drinken, of ze weet hoe oud ze is geworden. Niets vragen. Gewoon genieten dat ze naast je zit, met een glimlach rondkijkt, meezingt met het verjaardagslied en samen een plakje cake eten en nog een plakje. De chocolade-bonbon liet ze liggen.
Mijn vriendin is drieënzeventig jaar geworden.
No comments:
Post a Comment