In de film Des Hommes et Des Dieux vraagt een jonge Algerijnse vrouw aan een oude Franse monnik of hij weet wat echte liefde is. Dat weet hij: "Echte liefde is als de ander je ontroert!" Aan deze uitspraak moest ik denken, toen ik gisteren mijn vriendin bezocht die Alzheimer heeft en in een verpleeghuis woont. Toen we aangebeld hadden, omdat we de toegangscode van de buitendeur waren vergeten, stond ze achter de deur toen die openging. Zij keek naar mij, ik naar haar. Het is altijd even spannend wat er dan gebeurt. Nu was het nog ongewisser, omdat ik een paar maanden niet op bezoek was geweest.
"Ha, Frans", zei ik ten teken dat we voor haar kwamen.
Ik kreeg een blijde glimlach als antwoord. Het contact was gelegd. Toen ik haar voorstelde om gedrieën thee te drinken in de huiskamer liep ze zonder dralen met ons mee.
Ze ontroert me, mijn vriendin die al een jaar of acht de ziekte van Alzheimer heeft. Aan haar beleef ik hoe ongewis het leven is. Langzaam is ze weggegleden in haar eigen kleine wereld, waarin ik met woorden geen toegang kan krijgen. Dus houd ik haar hand vast en kijk samen met haar in haar grote boek naar tekeningen en plaatjes. Op de laatste bladzijde heeft iemand de tekst van een favoriet lied geplakt, zodat bezoekers het met haar kunnen zingen. Ze keek naar de letters en ik zag dat ze zocht naar een mogelijke betekenis. Ik hielp haar uit haar brand. We zongen het lied met de woorden en zij neuriede mee. Hoe graag zou ik nog een keer haar klaterende sopraan horen. Nu moest ik al mijn fantasie gebruiken om die uit de achtergrond tevoorschijn te toveren. Zo maakte ik het beeld rond.
Toen de tijd om was, namen we afscheid. Vroeger vond ik het triest om haar achter te laten. Gelukkig laat ze me iedere keer duidelijk weten, dat ze zich thuis voelt in het huis waar ze nu woont. Ik heb het er moeilijker mee dan zij, althans zo lijkt het.
No comments:
Post a Comment