Het zwembad

Drie dagen in de week word ik afgezet voor de deur van het revalidatiecentrum, alwaar ik de gevolgen van mijn HPA problemen (zie mijn vorige weblog) probeer te overwinnen. Onderdeel van de therapie is bewegen in het water. Zwemmen mag ik het dobberen op een bandje, plank of met zwemvest in het heerlijke warme water niet noemen. Het is veel meer. Zodra ik het zwembad betreed ontsnap ik de drukke, veeleisende therapiewereld. Het zwembad is niet alleen voor mijn lotgenoten met hun pijn- en vermoeidheidssyndroom, het is vooral voor mensen met een verstandelijke en lichamelijke handicap, die door liefdevolle begeleiders in en uit het bad worden geholpen. Al het ongemak zie je wegvallen en plaatsmaken voor een brede glimlach. Het doet me denken aan de Idioot in het Bad van Maria Vasalis.

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.

Als het mijn beurt is en ik met enige schroom het bad betreed word ik De Idioot. "Hoe voel je je vandaag?", vraagt mijn jeugdige hydrotherapeut. "Ontroerd", antwoordde ik gisteren. Ontroerd, dat ik een half uur deel mag uitmaken van die liefdevolle wereld. "Zullen we dan maar beginnen", vraagt ze. Dat doen we. Ik neem plaats op mijn  bandje en krabbel zo ontspannen mogelijk naar de overkant. Ik weet dat ze me in de achtergrond met haar ogen volgt, klaar om bij te springen als ik van mijn bandje rol. Als het met het bandje lukt, mag ik op een plankje. Het is een stuk lastiger om daar op te blijven zitten, zeker als ik me laat afleiden door andere mensen in het bad. Maar met aanmoedigingen gaat het goed. "Goed ademhalen en ontspannen! Gaat goed."

Ja, het gaat goed. Ik geniet en pas als ik uit het bad stap, weet ik dat ik hier ben voor therapie. Kom aan de slag.