"Goedemorgen, hoe gaat het met U?". Iedere morgen tussen negen en tien komt een verpleegkundige van de thuiszorg mijn wond verzorgen. Die wond is het vervelende gevolg van een forse chirurgische ingreep. Het is een diepe wond, die gespoeld moet worden om te voorkomen dat het weer een vruchtbare voedingsbodem voor bacteriën wordt. Meestal wacht ik op de rand van het bad op de wondverzorgster. Mijn partner opent de deur als de bel is gegaan. Vanmorgen probeerde ik te raden wie er was gekomen. Ik hoorde "Goedemorgen, hoe gaat het met U?" de vaste begroetingsboodschap. Kon ik de stem herkennen? Dat moest niet zo moeilijk zijn, want sinds ik word verzorgd door de thuiszorg, heb ik kennisgemaakt met zo'n vier verpleegkundigen, allemaal even deskundig en aardig.. Ik raadde verkeerd. Niet zo gek, bedacht ik me, want niet alleen is de boodschap hetzelfde, ook de stemmen lijken op elkaar. Vrolijke, vriendelijke vrouwenstemmen.
Mijn ervaring deelde ik. "Jullie leren dit zeker in de opleiding?' vroeg ik.
"Klopt," zei ze. "Je komt bij mensen die al genoeg met zichzelf te stellen hebben. Die willen dan wel iets vriendelijks horen."
Natuurlijk vroeg ik me af of dat voor mij ook geldt. In betere tijden ben ik niet zo gevoelig voor de stemming van anderen. Als het me ergert, zeg ik er iets van, maar meestal laat ik het. Nu is dat anders. Het zal ermee te maken hebben dat de ander heel dichtbij moet komen om me te helpen. Die kun je niet op afstand houden. Ik althans niet. Zij mij wel.
No comments:
Post a Comment