Niemand wil dood

Niemand wil dood, maar vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken. Omdat wij in het westen leven alsof er geen dood bestaat, komt hij altijd ongelegen. Dat is bij mij niet anders dan bij een ander. Maar sinds ik vorig jaar te horen kreeg dat er iets in mijn borst zat, dat er niet hoorde, reist de dood met me mee. En geloof me het is geen prettige reisgenoot, omdat hij niet het achterste van zijn tong wil laten zien. Hij grinnikt wat als ik hem vraag of ik snel aan de beurt ben. Ik zoek naar troost. Ik vind die in de weblogs van Pieter Steinz, die lijdt aan de ziekte van ALS en moedig zijn pijn en ellende bestrijdt met citaten uit boeken waarvan hij heeft genoten. Ik put ook troost uit verhalen van lotgenoten die jaren hebben overleefd, omdat de dood om de hoek bleef kijken. Of uit verhalen van mensen die met opgeheven hoofd en vol hart het uitgestippelde pad afliepen.

Vanmorgen kwam er troost uit onverwachte hoek. Ik las een artikel van de bekende Britse arts Richard Smith waarin mensen die dood gaan aan kanker worden afgeschilderd als enorme bofkonten. Hij vindt dat we moeten stoppen met het uitgeven van miljoenen om kanker te genezen. Je kunt volgens hem beter dood gaan aan kanker dan aan een hartinfarct of de ziekte van Alzheimer. Als je kanker hebt, kondigt de dood zich aan, zodat je in de laatste periode van je leven leuke dingen kunt doen, zoals het boek lezen dat al jaren op je staat te wachten, die ene reis maken waar je nooit aan toe bent gekomen, afscheid nemen van je naasten en je dierbaren.  

Richard Smith geeft toe dat het een romantische kijk op de dood is, maar is het daarom minder waar? In ieder geval kan het miljarden op de gezondheidszorg besparen.