Nu we al weer een week terug zijn, wordt het tijd om voorlopig af te ronden. Helemaal afronden gaat natuurlijk niet, omdat zo'n intense ervaring deel gaat uitmaken van de ogen waarmee je naar de wereld kijkt.
Mijn Amerika is natuurlijk allereerst mijn vrienden die er wonen en leven. Hettie in Montana en Anja in Florida. Ze hebben er geluk gezocht en gevonden, en dat is heel wat. Ze willen allebei niet terug, hoewel ze de gezelligheid van Nederland missen. De een is net Amerikaan geworden, omdat ze het gedoe met de groene permit moe werd. De ander niet, omdat ze de noodzaak nog niet voelt. In hun huizen vonden we de Nederlandse gezelligheid.
Mijn Amerika zijn de onbegrensde mogelijkheden, de ruimte, de natuur, de hoop, de ogen gericht op de toekomst. En mijn Amerika is het land van de tegenstellingen. Veel Amerikanen eten gezond - in iedere shopping mall vind je een grote ecofood afdeling - maar ze rijden ook ongezond vele mijlen in hele grote auto's. Een derde van de Amerikanen is te dik, veel te dik, de andere twee derden suffen zich driekwart in de rondte om dun te blijven, vaak veel te dun. Amerikanen werken knoert hard, nemen weinig tijd voor ontspanning. Maar in het verkeer zijn ze vriendelijk, tolerant en houden ze zich aan de maximumsnelheid. Ik viel er bijna in slaap met mijn SUVvi automaat.
Ik heb ook ervaren dat Amerikanen in verwarring zijn. Keer op keer werd me met onzekere ogen gevraagd wat wij in Europa van hen vinden. Maar dat willen ze niet echt weten. Vermoedelijk weten ze zelf ook wel, dat alleen ongebreideld optimisme de problemen van deze tijd niet kunnen oplossen. Al was het alleen al omdat de gestegen benzineprijzen grenzen stellen aan het ongelimiteerd autorijden. Ook zij zien de grote kloof tussen arm en rijk. Ze zijn misschien wat kinderlijk, ze zijn niet dom.
Veel van die mensen hebben hun hoop gevestigd op Barack Oboma. Hij is een charismatische persoonlijkheid, die veel mensen in vervoering kan brengen. Ik hoop dat hij meer in huis heeft. Want alleen charisma is niet goed genoeg. Wat mij betreft mag hij Hillary erbij nemen, en dan niet alleen omdat ze vrouw is en kiezers bij de les kan houden, maar vooral om haar ervaring, werkkracht en denkvermogen. Was het niet knap dat ze vier dagen na haar nederlaag al zo enthousiast en met overtuiging haar steun voor Obarack uitsprak. "For the sake of the country!" Hupsakee, wat een veerkracht.
Ik heb me laten verrassen in Amerika. Door het zwartwit denken, de preutsheid, de liefde voor het land, de overweldigende natuur, de ruwheid van het bestaan. Ik weet natuurlijk ook wel dat DE Amerikaan niet bestaat. Maar ik heb gezien dat veel Amerikanen het optimisme, de werkkracht, het geloof in de toekomst delen. Daar kunnen wij nog wat van leren.
Mijn Amerika is natuurlijk allereerst mijn vrienden die er wonen en leven. Hettie in Montana en Anja in Florida. Ze hebben er geluk gezocht en gevonden, en dat is heel wat. Ze willen allebei niet terug, hoewel ze de gezelligheid van Nederland missen. De een is net Amerikaan geworden, omdat ze het gedoe met de groene permit moe werd. De ander niet, omdat ze de noodzaak nog niet voelt. In hun huizen vonden we de Nederlandse gezelligheid.
Mijn Amerika zijn de onbegrensde mogelijkheden, de ruimte, de natuur, de hoop, de ogen gericht op de toekomst. En mijn Amerika is het land van de tegenstellingen. Veel Amerikanen eten gezond - in iedere shopping mall vind je een grote ecofood afdeling - maar ze rijden ook ongezond vele mijlen in hele grote auto's. Een derde van de Amerikanen is te dik, veel te dik, de andere twee derden suffen zich driekwart in de rondte om dun te blijven, vaak veel te dun. Amerikanen werken knoert hard, nemen weinig tijd voor ontspanning. Maar in het verkeer zijn ze vriendelijk, tolerant en houden ze zich aan de maximumsnelheid. Ik viel er bijna in slaap met mijn SUVvi automaat.
Ik heb ook ervaren dat Amerikanen in verwarring zijn. Keer op keer werd me met onzekere ogen gevraagd wat wij in Europa van hen vinden. Maar dat willen ze niet echt weten. Vermoedelijk weten ze zelf ook wel, dat alleen ongebreideld optimisme de problemen van deze tijd niet kunnen oplossen. Al was het alleen al omdat de gestegen benzineprijzen grenzen stellen aan het ongelimiteerd autorijden. Ook zij zien de grote kloof tussen arm en rijk. Ze zijn misschien wat kinderlijk, ze zijn niet dom.
Veel van die mensen hebben hun hoop gevestigd op Barack Oboma. Hij is een charismatische persoonlijkheid, die veel mensen in vervoering kan brengen. Ik hoop dat hij meer in huis heeft. Want alleen charisma is niet goed genoeg. Wat mij betreft mag hij Hillary erbij nemen, en dan niet alleen omdat ze vrouw is en kiezers bij de les kan houden, maar vooral om haar ervaring, werkkracht en denkvermogen. Was het niet knap dat ze vier dagen na haar nederlaag al zo enthousiast en met overtuiging haar steun voor Obarack uitsprak. "For the sake of the country!" Hupsakee, wat een veerkracht.
Ik heb me laten verrassen in Amerika. Door het zwartwit denken, de preutsheid, de liefde voor het land, de overweldigende natuur, de ruwheid van het bestaan. Ik weet natuurlijk ook wel dat DE Amerikaan niet bestaat. Maar ik heb gezien dat veel Amerikanen het optimisme, de werkkracht, het geloof in de toekomst delen. Daar kunnen wij nog wat van leren.
No comments:
Post a Comment