Tuesday, December 07, 2010

The making of een boek deel I


De meeste trouwe lezers van mijn blog weten dat ik een boek heb geschreven over mijn vriendschap met een van mijn beste vriendinnen. Het bijzondere aan de vriendschap is, dat die vriendin Alzheimer heeft. Zo'n tien jaar geleden werd bij haar de ziekte vastgesteld. De afgelopen jaren hebben we samen veel lief en leed gedeeld. Op een andere manier dan voor haar ziekte. Toen vertelden we elkaar in lange verhalen wat we beleefden, wat ons overkwam, waar we boos en verdrietig over waren en wat ons blij maakte. Die lange verhalen zijn verleden tijd. Er is wel wat anders voor in de plaats gekomen.

Voor het vervolg moeten jullie mijn boek lezen. Binnenkort kun je het bestellen. Hier wil ik iets kwijt over "the making of". Twee jaar geleden kwam het idee bij me op om dit boek te schrijven. Ik vond het zo bijzonder wat er met de vriendschap gebeurde, dat ik het op de een of andere manier vast wilde houden. Voor dat soort bijzondere ervaringen gebruik ik meestal mijn dagboek. Maar dit verhaal wilde ik delen. Ik wilde aan andere mensen die ook iets met Alzheimer te maken krijgen, laten weten dat het niet louter treurnis is.

Dus trok ik de stoute schoenen aan en legde het verhaal vast met behulp van de aantekeningen uit mijn dagboek, de e-mails die ik uitwissel met vrienden en familie van mijn vriendin en mijn herinneringen. Want die laatste heeft zij niet meer, maar ik wel. In de voorjaarsvakantie in ons huis in Jarjat schreef ik alle bestaande stukken aan elkaar tot een verhaal. Daarna liet ik het lezen aan getrouwen. Dat maakte me kwetsbaar. Ik vond het verhaal alle moeite waard. Maar vonden zij dat ook? Spannend vond ik het. En niet gemakkelijk toen ze mij hun opmerkingen niet spaarden.

Het lastigste was de oplossing van de privacy vraag. Het verhaal gaat over een levend mens dat ziek is. Dat mens heeft familie en vrienden. Die spelen een rol in het verhaal. Willen zij dat wel? Moest ik hen allen om toestemming vragen? Hoe kon ik voorkomen dat zij het lastig zouden vinden en niet in het boek willen? Moest ik hen allemaal onherkenbaar maken door alleen initialen te gebruiken of niet hun eigen naam? Ik herschreef een stuk tekst op die manier, maar het verhaal bleef hetzelfde verhaal van mijn vriendschap met die ene dierbare vriendin.

Ik moest de gok wagen en besloot van alle mensen die veel voorkomen de eigen voornaam te gebruiken. In een e-mail liet ik dat hen weten met het aanbod om uit te leggen waarom ik die keuze heb gemaakt. Ze begrijpen het. Het zijn grote mensen.

In de zomervakantie in Jarjat verwerkte ik de opmerkingen. Nu was er een verhaal, maar nog geen boek. Daarvoor was een uitgever nodig. Hoe vind ik die? Daarover de volgende keer.

A suivre, zegt Ger. Ook al zo'n levend personage.

No comments: