Sunday, February 06, 2011

Ze is er ook nog

“Leuk boek hebt u geschreven”, zei gisteren een verzorgster in het huis waarin mijn vriendin nu woont. “Leuk boek”. De opmerking sloeg me met stomheid. Ik heb al veel opmerkingen gehoord over mijn boek, maar dit was een nieuwe. “Leuk boek.” Het was de gelegenheid niet om te vragen wat zo leuk is aan het boek. Maar zelf voegde zij nog toe: “Het verklaart een heleboel.” En die laatste opmerking puzzelde me mogelijk nog meer dan de eerste. Wat zou mijn boek kunnen verklaren?

Mijn vriendin lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Dat is inmiddels wel bekend. Sinds anderhalf jaar woont zij in een verzorgingshuis met andere mensen die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Een van de problemen waar mijn vriendin mee kampt is dat zij niet kan vertellen wie ze is en wat haar geschiedenis is. Uit mijn eigen levenspraktijk weet ik, dat mensen daar erg nieuwsgierig naar zijn. Wie ben je en wat doe je.

In de ontmoeting met De Ander helpt het als die zich kan voorstellen. Mijn vriendin kan dat niet. Maar dat betekent niet dat ze geen verleden heeft. En er zijn anderen die iets over dat leven kunnen vertellen. Zij heeft twee kinderen, een broer en een zuster, en vrienden, die haar regelmatig bezoeken. Al die mensen kunnen iets vertellen over het leven van mijn vriendin, wie ze is, wat ze heeft gedaan, wat haar beweegt en bezighoudt.

Ik vind het ineens heel erg gek dat de verzorgenden in het verpleeghuis dat niet weten. Dat ze met mijn vriendin leven zonder te weten wat haar levensgeschiedenis is. Dat ze mijn boek nodig hebben om mijn vriendin in een decor te plaatsen. Dat moet toch anders kunnen.

Voor wie het weten wil: mijn vriendin viert vandaag haar eenenzeventigste verjaardag.

2 comments:

Petra said...

Beste Nel,
Inmiddels heb ik je boek gelezen en vond het erg interessant, vooral omdat ikzelf met Alzheimers te maken kreeg, toen vrienden/vriendinnen van mijn moeder dement werden. Hoe verschillend deze ziekte zich toch manifesteert! O.a. ook sterk afhankelijk van het karakter van de zieke personen.
Zoals jij Fransje meemaakt en beschrijft, heb ik het bij geen van de drie die ik kende, meegemaakt. Fransje heeft (volgens de indruk, die ik kreeg) een enorm sterke wil, om vooral niet ziek over te komen/niet ziek te zijn. Interessant, dat zo'n sterke wil nauwelijks door de Alzheimer-ziekte wordt aangetast. En omdat Fransje verbaal geschoold en daardoor verbaal sterk was, blijkt ze ook dat niet te hebben verleerd cq. vergeten.
In verband daarmee vind ik het filmpje van de "Intensive Care"-uitzending (uit 2007) erg duidelijk, ook al is het uit haar beginfase; hier de link naar het archief van de EO (zolang zij het nog aanbieden) http://player.omroep.nl/?aflID=5176947&kanaal=tvopjepc.nl . Ik vond het leuk, dat ik dat filmpje heb gevonden, omdat je daardoor een beter beeld van Fransje krijgt. Je geeft zelf in je boek aan, dat je aanvoelt, hoezeer ze in het filmpje haar best deed, om "gezond" over te komen. Maar inderdaad, aan het einde van de film zie je – volgens mij – de ware Frans: Onzeker, bijna angstig, even de regie over zichzelf kwijt!
Vanaf nu ga ik regelmatig je blog-site bekijken, omdat ik hoop, dat je ons op de hoogte blijft houden van de ontwikkelingen rond Fransje. Trouwens gaat mijn bewondering ook uit naar de trouwe zorg van broer Peter, zus Thea en ook naar haar zoon Sander. Knap van al die mensen, die proberen het leven van Alzheimers te vergemakkelijken!
Hartelijke groeten, Petra Neusel

hoogmoed said...

Klopt, Fransje heeft een sterke wil! En Fransje vindt het nog steeds belangrijk om het decorum op te houden. Hoe lang nog?