Autonauten van de snelweg

Ik schrijf graag en veel. Sinds het leven onbegrijpelijker en vluchtiger werd, houd ik een dagboek bij. Het helpt me betekenis te geven aan gebeurtenissen die anders vervliegen of weglekken in mijn geheugen. Ik heb een boek geschreven over een goede vriendin die Alzheimer heeft om woorden te geven aan mijn verdriet en bewondering. Toen ik met pensioen ging ben ik van het ene moment op het andere en zonder er goed over na te denken begonnen met het schrijven van een weblog. Het geeft me de kans om passies te delen of commentaar te leveren. Soms lees ik een boek dat ik zelf had willen schrijven: Agaath van Marleen van Niekerk, Liefde in Tijden van Cholera van Marquez, De Welwillenden van Jonathan Little, Nemesis van Philip Roth. Gisteren ben ik begonnen aan de Autonauten van Julio Cortazar en zijn vrouw Carol Dunlop, omdat Charlotte Mutsaerts er zo smakelijk over vertelde in de DWDD. Het boek is al in 1982 geschreven, maar het is bij lange na niet gedateerd. Een echtpaar reist in dertig dagen van Parijs naar Marseille in een rode Volkswagen kampeerbus langs alle zestig airs die er zijn; twee airs per dag. Ze mogen de snelweg niet verlaten. Ik ben nog niet veel verder gekomen dan de aanleiding en de voorbereidingen van de reis, maar nu al geniet ik met volle teugen van dit bijzondere reisboek. Hilarisch is het, maar ook poëtisch en aanstekelijk. Eigenlijk is het vooral een lofzang op de mens met zijn eigenaardigheden, zijn liefdes, zijn drama’s en zijn vreugdes.



Bus krijgt vrolijke kleur

Goed voorbeeld doet goed volgen, dat maakt het boek ook zo leuk: Mijn partner en ik jakkeren twee maal per jaar elfhonderd kilometer op en neer naar het zuiden over dezelfde Autoroute. Wij zijn niet de enigen. Lange tijd was het een hele sport om het zo snel mogelijk te doen. Gauw een hap eten als je toch moet stoppen voor de benzine of een plas moet doen. Vanaf nu is dat afgelopen. Misschien is dertig dagen erg lang, maar ik heb een alternatief plan voor evenveel plezier.