Een uurtje onder lotgenoten in een lekker warm bad doet me meer goed dan oefenen, oefenen, oefenen op het droge. In de wereld buiten het zwembad ben ik een kneus. Als anderen het al niet vinden, voel ik het zelf zo. Ik wil veel meer dan ik kan, en als ik iets doe is het hopen dat het goed gaat. Als het niet goed gaat, zakt de moed me in de schoenen en heb ik een warm bad nodig om weer op te krabbelen. In het warme bad doet het er allemaal niet toe, omdat al mijn badgenoten worstelen met de relatie tussen kunnen en willen. Soms zie ik hun pijn en opstandigheid in hun ogen omdat herstel zo verdomde lang uitblijft en soms helemaal niet meer komt. Andere keren jubelen wij van vreugde, omdat mensen ineens dingen kunnen, die je ze nog niet eerder hebt zien doen.
Afgelopen maandag moest ik aan mijn therapeut uitleggen waarom hydro me zo goed doet, omdat het anders niet vergoed wordt. Het moet wel zinnig en serieus zijn, hebben de zorgverzekeraars afgesproken. En omdat in de gewone wereld zinnig en serieus vertaald wordt in snel resultaat of anders niet, moet ik harde doelen formuleren. Het hele weekend heb ik me suf gepiekerd waar ik wil belanden, omdat stilstand achteruitgang is. Ik kan toch moeilijk zeggen, dat het me een gewoon mens maakt. Gelukkig heeft mijn warmwatertherapeut me geholpen. Zonder haar had ik het niet gered.
No comments:
Post a Comment