We zijn weer thuis na een verblijf van twee weken op onze kale berg in het midden van Frankrijk. Dat valt niet mee, moet u weten. Hier geldt zichtbaar "leve de vooruitgang". Toen we bij Eijsden de grens overreden viel ons direct op dat het hier drukker, nauwer en jachtiger is dan bij onze Zuiderburen. In Maastricht wordt het verkeer geduwd door een deel van de stad dat wel oorlogsgebied lijkt. De zwoel zwevende roofvogels in de lucht zijn verdwenen. Het land is aangeharkt. Er staan veel te veel koeien op een klein stukje weiland. "Gaan we terug?", kijken we elkaar aan.
Dat gaat niet. Over de redenen wil ik hier niet uitweiden. Want 's avonds als we voor de televisie plaatsnemen wordt het nog erger. We verwachten nieuws over de penibele staat van de wereld. We kregen: pesten op het werk, de corruptie bij de FIFA, en de rest was zo onbenullig dat ik het niet eens heb onthouden. Wij vroegen ons af of het nu al komkommertijd is?
Vanmorgen las ik in de NRC dat de journalistiek het steeds moeilijker heeft om onafhankelijk te blijven. Steeds vaker laten ze de kop hangen naar de luimen van de lezers. Die willen kennelijk Telegraaf journalistiek over de afrekeningen, bobo's, kinderleed enz. Gelukkig hebben we nog Zembla, Het Uur van de Wolf, de Keuringsdienst. Maar hoe lang nog? Want Rutte lijkt steeds meer op de president van een Telegraaf imperium.
No comments:
Post a Comment