Gisteren waren we in het Stedelijk Museum van Amsterdam voor de Matisse tentoonstelling. We waren niet de enige, maar druk was het niet. Met een handvol mensen liepen we bedachtzaam door de zalen, waar het Stedelijk behoorlijk had uitgepakt. Ik moest even zoeken naar de juiste manier van kijken. Het museum had een chronologische route uitgezet van zaal een naar zaal laatst. Die laatste zaal was boven. Voordat we de trap beklommen, rustten we even uit op een bankje in het trappenhuis, dat er dus nog steeds is. Naast ons zat een jonge vader met een hele jonge zoon. Ouder dan anderhalf was hij vast niet. Ik vroeg me af wat het kind had gezien en besloot het de vader te vragen. Die glimlachte.
"Geen flauw idee; hij heeft zo zijn eigen wereld. Maar hij is vast wel onder de indruk van de ruimte en het licht in het gebouw."
Het joch bleef voor zich uitkijken.
"Zullen we een foto maken?", vroegen we.
De vader vond het een goed idee, nam het joch in de armen en poseerde geduldig. Zo vader zo zoon?
Een tijdje later viel ons oog in het restaurant op een andere jonge man. Ik had hem al fier rond zien stappen door de zalen, maar nu zag ik dat hij zijn oude vader begeleidde. Die zat geheel in zijn eigen wereld een salade te eten. Het was een mooie, oude man. De twee spraken Engels. Maar het waren Amerikanen. Althans dat vermoedde ik, omdat de jongeman in zijn rode trui er uitzag als een baseball- of footballspeler. Hij ging zelf een foto maken van zijn vader en zichzelf. Met een flex statief probeerde hij zijn camera recht aan een stoel te hangen. Kennelijk waren de foto's niet naar zijn zin, want deze actie herhaalde hij meerdere keren. Zijn vader glimlachte erbij. Ik dacht er wel even aan om onze hulp aan te bieden, maar kreeg de indruk dat ik hem zijn spel zou afnemen. Dus deed ik niet. Maar het tweetal fascineerde me wel. Vader en zoon.
No comments:
Post a Comment