De Parkiet en de Zeemeermin

Kunst beleven doe je met je hoofd en met je gevoel. Althans zo doe ik het. Het woord doen is hier eigenlijk niet op zijn plek. Want meestal hoef ik niets te doen, maar overkomt kunst me. Ik kijk of luister en de emotie volgt. Daarna probeer ik te begrijpen met mijn hoofd wat het werk met me doet. Van het werk van Leo Gestel dat onlangs in het Singer hing werd ik blij. In onze donkere wereld laat het zien dat er veel vrolijkheid is. Het werk van Mark Rothko doet me beseffen dat ik als mens verbonden ben zowel horizontaal als verticaal. Het relativeert mijn eigen Ik.

Het werk van Matisse deed me lange tijd niet veel. In de hal van het Centraal Station in Amsterdam heeft voor de verbouwing een kopie gehangen van De Parkiet en de Zeemeermin. Ik zag het in mijn ooghoek als ik naar college of vrienden ging. Kleurrijk vond ik het en van dezelfde maat en orde als de Appel mozaïeken aan de muur van het Congresgebouw in Den Haag. Ik hield meer van dramatische kunst. Kunst van het lijden en de pijn. Die tijd is voorbij. Dat merkte ik bij mijn bezoek aan de Matisse tentoonstelling in Amsterdam. Zittend voor de Parkiet en de Zeemeermin besefte ik ineens de lange weg die Matisse is gegaan om dit werk te kunnen maken. Vorm en kleur met bijna kinderlijk plezier gemaakt. De Cirkelgang van het bestaan, die wij allen beleven maar vaak niet beseffen. Al het overbodige wordt weggelegd, vergeten.