Gisteren las ik een hoofdstuk voor uit Het is Zoals het Is op het Open Podium van het woord in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Het Open Podium geeft verhalenvertellers en poëten al zeven jaar de kans om hun schrijfsels te laten horen aan een publiek van taalliefhebbers. Deze zaterdag, mijn zaterdag, waren het vooral dichters, jong en oud en rijp en groen, beginnend en gevorderd. Er zaten juwelen van gedichten tussen, die zonder Open Podium op de plank waren blijven liggen. Natalie Guivol een naam om te onthouden.
Het bijzondere van het Open Podium is dat iedereen welkom is. Je wordt niet geballoteerd. Het enige verplichte is dat je je aanmeldt. Op de zaterdag dat je aan de beurt bent, ga je met verhaal, fragment of gedichten en wacht totdat je op het podium wordt geroepen door presentator Jos van Hest. Die heeft er duidelijk plezier in om zich te laten verrassen. Iedereen is even welkom. Voor alle voorlezers heeft hij een bemoedigend woord en voor sommigen een goede raad.
Ik was als eerste aan de beurt en dat was maar goed ook. Want achteraf voelde ik me met mijn afgerond verhaal, dat zelfs al in boekvorm is verschenen, een beetje vreemd eend in de bijt. Doet er niet toe. Ineens kreeg ik vreselijke zin om veel meer te gaan schrijven en vooral met taal te spelen. Dan zal mijn hart wat steviger kloppen als ik het Podium opstap.
In het programmaboekje van het Open Podium geeft hij in een gedicht inzicht in zijn bedoelingen:
Het Open Podium is een taaltheater.
Het Open Podium is een ontmoetingsplaats.
Het Open Podium is een experimenteerplek.
Het Open Podium is een stemmenspel.
Het Open Podium is een open keuken.
Het Open Podium is een restaurant.
Het Open Podium is een springplank.
Het Open Podium is een feest
En zo is het.
No comments:
Post a Comment