Als je niet meer beter wordt, ben je nog niet dood.

De titel is OK. Nu nog het verhaal. Het begon met mezelf. Al een tijdje zit ik in de lappenmand. Allemaal kleine ongemakken, die al te samen me het leven knap lastig maken. En zeker nu het niet wil zomeren. Wachten op betere tijden zit niet in mijn karakter. Dus besloot ik aan te pakken. Eerst mijn pijnlijke schouders. Donderdag jl. bracht ik op aanraden van mijn fysiotherapeut een bezoek aan een bekende schouder-chirurg die zich had genesteld in een nieuwe privé kliniek in de buurt. Bij de balie leek het eerst nog of ik een hypotheekadvies kwam vragen. Ik moest wat vragen beantwoorden, maar toen ik die niet allemaal verstond - een van de ongemakken - voelde ik me ineens wat minder welkom.

Maar de dokter was aardig en vol aandacht. Helaas kon hij niets voor me betekenen. Uw schouders zijn versleten, het kraakbeen tussen kop en kom is weg en als u zo agressief - heus het woord is van hem - blijft bewegen als u nu doet, blijft u pijn houden. Hoe dan wel? Hoe kan ik wel een dragelijk leven leiden met deze schouders. Daar was hij niet voor, zei hij. En wie er wel voor was, wist hij ook niet. Doe maar even helemaal niets en over twee maanden terugkomen.

Deze teleurstelling is niets vergeleken bij wat mijn lieve vriendin van het boek overkomt. Haar Alzheimer is niet te genezen. Dankzij vrienden, familie en bekenden is ze in een puike lichamelijke conditie. Die houdt er geen rekening mee, dat haar geest niet meer wil. Om dat op te vangen, zit ze in een verpleeghuis sinds anderhalf jaar. Zo althans hadden wij het bedacht. Maar zo is het niet. In het verpleeghuis hebben ze last van de energie van mijn vriendin, die maar niet slapend in haar stoel wil blijven zitten en keer op keer vraagt "wat gaan we doen vandaag?" Ze gaan niets doen, want daar hebben ze geen tijd voor. Een uurtje in de week atelier, een uurtje euritmie en dat is het dan. Dan blijven er vele uurtjes over. Gelukkig zijn wij er om te wandelen en te zingen.

Zouden we de zorg niet wat anders moeten organiseren om de tijd tussen diagnose "u kunt niet meer beter worden" en de onvermijdelijde dood een beetje leefbaar te houden? We hebben heel veel geld over voor technische ingrepen in de gezondheidszorg. Daarmee is onze gezamenlijke levensverwachting een stuk langer geworden. Dat gaat niet voor iedereen zonder pijn. Moeten we daar niet wat meer aandacht aan besteden?