Na een bezoek aan de Chorakerk bij de Stadsmuur daalden wij af naar de Gouden Hoorn door de wijken Fener en Akay. Onze bedoeling was om langs het water terug te lopen naar De Brug van Geert Mak. Ik had er een romantische voorstelling bij, maar die verdween al snel met de gure noordoosten wind. In het verlaten park liep ons een schoenpoetser tegemoet met standaarduitrusting. In zijn linkerhand droeg hij zijn doos met smeer en doeken in zijn rechter de borstel. Het leek of hij liep te dromen en ons niet zag. Vlak voor ons liet hij zijn borstel vallen. Wij zagen het en riepen hem na. Hij draaide zich om en pakte met een grote grijns en een diepe buiging zijn borstel van de grond. Zijn dankbaarheid kende zijn grenzen! Als blijk van waardering wilde hij onze schoenen wel poetsen `for free`! Het zou onbeleefd zijn om zijn aanbod af te wijzen.
Dus zette ik als eerste mijn voet op de doos van de schoenenman. Op zijn aandringen volgden een voor een de voeten van Ger en Charlotte. Tijdens het insmeren en borstelen vertelde hij dat hij uit Ankara kwam, vier kinderen had die alle vier erg ziek waren en dat hij voor hen de kost moest verdienen. Ons hart bloeide open. `We geven hem wat!` besloten we en gul haalden we een briefje van vijf Turkse Lira uit onze zak. Toen we hem die onder de neus hielden haalde hij die op. Vijf Turkse Lira waren niet voldoende. Hij wilde meer. Toen wij hem er uiteindelijk acht gaven was hij nog steeds niet tevreden.
Later zagen we dat er voor het poetsen van een paar schoenen een tarief bestaat van twee Euro. Drie paar schoenen is dus goed voor zes Euro en zes Euro´s zijn ongeveer tien Lira´s. Die twee Lira´s verschil moeten we maar beschouwen als zijn blijk van dank voor de "gevonden borstel".
Pas veel later vertelde ik mijn reisgenoten dat de schoenborstel niet voor niets uit zijn handen gevallen moest zijn.
No comments:
Post a Comment