Christine van Broeckhoven in de bibliotheek Huizen

Mooi plaatje van een vreselijke ziekte. Christine van Broeckhoven liet het zien tijdens haar lezing in de bibliotheek. Hoewel het de tweede keer was, dat zij Huizen bezocht, was er voor haar lezing veel belangstelling. Kennelijk zijn veel mensen geïnteresseerd in het wetenschappelijk onderzoek naar de ziekte van Alzheimer. Dat is wel te begrijpen. Nu wij steeds ouder worden, maken we ook meer kans om de ziekte te krijgen. Want de ziekte van Alzheimer slaat vooral toe bij ouderen. De ziekte van Alzheimer heeft een paradoxale kant. Mevrouw van Broeckhoven begon ermee. Wij geven miljarden uit om ons lichaam gezond te houden. We eten gezond en rennen ons rot om het verval te bestrijden. Kanker en hart- en vaatziekten, doodsoorzaken nummer een en twee, zijn steeds vaker te genezen. Daarom worden wij steeds ouder. Omdat de ziekte van Alzheimer een ziekte is van de ouderdom, lijden steeds meer mensen aan deze ziekte. Voorlopig is er nog geen zicht op beterschap, vertelde Christine van Broekhoven, de Vlaamse genetica, die zo treffend over haar onderzoek kan vertellen. Het zoeken naar het gen dat Alzheimer veroorzaakt is als het zoeken van een speld in een hooiberg. Hoewel er internationaal goed wordt samengewerkt en snelle computers worden ingezet om DNA te vergelijken, weten we nog steeds niet waar het zit. We weten inmiddels wel dat hersencellen massaal sterven door Amyloide plakken en Taukluwen. We weten ook dat Alzheimer erfelijk kan zijn, omdat het in sommige families veel voorkomt. Maar daar stopt het. Er is geen medicijn tegen Alzheimer en er is ook geen therapie. Degene die het overkomt, moet het ondergaan. Er is meer geld nodig voor onderzoek, zegt mevrouw Van Broekhoven. Want Alzheimer moet gestopt. Dat vonden alle aanwezigen in de zaal ook. Ik ook. Maar ik ben er ook door verward. Want als we Alzheimer kunnen genezen, worden we nog veel ouder. Waar moeten we dan aan doodgaan in de toekomst. We willen immers alles stoppen, waar we pijn en verdriet van hebben. Leed en pijn horen niet bij ons bestaan. Daar hebben we geen tijd voor. We willen verder, hoger en sneller en dan altijd maar door. Alsof we de dood en het verval in de gordijnen kunnen jagen. Daar hebben we veel voor over. Wordt het niet tijd om af en toe stil te staan en ons te bezinnen op de grenzen van ons bestaan.