Ik heb u lief mijn Nederland

De Nederlandse politiek heeft zichzelf weer eens gered. Dat die redding ten koste gaat van mensen maakt allang niet meer uit. De 18-jarige Mauro mag hier vorlopig blijven met een zogenaamd studievisum. De mastodont Lubbers heeft zijn partij geholpen door mee te werken aan deze typisch Nederlandse polderconstructie. Nog even de achtergrond. De Angolese jongen Mauro is een AMA, een Alleenstaande Minderjarige Asielzoeker. Mauro kwam op negenjarige leeftijd naar Nederland zonder ouders. Hij kwam niet in aanmerking voor een definitieve status, omdat het in zijn land van herkomst niet onveilig genoeg is. Dus kreeg hij een tijdelijke vergunning die nog een aantal keren verlengd is en onderwijs en opvoeding. Nu hij achttien is, is hij geen AMA meer en moet hij terug naar Angola. Kennelijk vinden heel veel politici dat niet humaan en proberen zij of Mauro hier kan blijven. Mauro heeft een gezicht gekregen. Maar er zijn heel veel Mauro's met wie hetzelfde gebeurt. En in het poldercompromis dat nu achter gesloten deuren wordt gesloten staat nadrukkelijk dat al die andere AMA's geen gezicht mogen krijgen en wel terug moeten. Hoe verzin je het? Ik heb altijd gedacht dat als een wet niet meer voldoet, de wet veranderd kan worden. Maar kennelijk niet in dit kikkerland waar sinds Wilders geldt dat "regel regel is". Bleef die kreet van "regel is regel" nu maar beperkt tot Den Haag. Maar regel is regel wordt toegepast door heel veel bange mensen die niet zelf na kunnen denken. Een voorbeeld uit mijn kleine familiewereld. Youn, de kleinzoon van Ger, de zoon van Elise en Marc, was deze zomer zeven weken in Frankrijk, het geboorteland van zijn moeder. Hij heeft het erg naar zijn zin gehad. Tot genoegen van zijn vader en zijn moeder heeft hij er veel Frans gesproken, waardoor de bodem voor zijn gewenste tweetaligheid is gelegd. Toen hij terugkwam in Nederland en naar zijn creche ging constateerden de leidsters dat zijn Nederlandse woordenschat tekort schoot. Onze klein Youn is 22 maanden! Pa en Ma moesten op het matje komen. Het moesten wel vijftig woordjes zijn. Die kende hij misschien ook wel, maar niet allemaal in het Nederlands. Ook onze kleine Youneman heeft maar een hoofd waar al die woordjes in moeten. Komt wel goed, lachten wij. Maar niet de leidsters van de creche. Want onze kleine Youneman antwoordt nog steeds in het Frans als men hem in het Nederlands iets vraagt. Zijn Nederlandse woordenschat is nog niet toegenomen en Franse woorden tellen kennelijk niet. Hoe verzin je het, vraag ik me ook in dit geval af.